Memory Lane

20 juli 2021

Onlangs bezochten mijn man en zijn broer een stadje waar ze bijna vijftig jaar geleden als kinderen met hun gezin op vakantie waren geweest. Ze slenterden over de steile straatjes en de herinneringen sprongen tevoorschijn, alsof ze al die jaren tussen de kasseien hadden liggen wachten.

‘Daar gingen we altijd koffiedrinken na de mis op zondag’, wees mijn schoonbroer.

‘En daar vertrok het treintje waarmee we uitstapjes maakten’, zei mijn man.

‘Daarboven was het huisje dat we huurden.’

‘En bij dat kasteel maakten we die foto waarop ma zo plechtig stond te kijken.’

Ze lachten en voelden zich heel even weer net zo jong als toen.

Mijn schoonzus en ik hoefden niet meer te doen dan af en toe een vraag te stellen en te luisteren naar het vervolg van het verhaal.

Hoe hun moeder geregeld had dat mijn schoonbroer gitaar mocht spelen voor de klanten in een deftig restaurant, zodat hij kon laten zien hoe goed hij toen al was. Hij werd later beroepsgitarist.

En hoe hun kleine zusje in het streekmuseum pardoes in een bed was gaan liggen, tot grote consternatie van de suppoost.

De verhalen bleven komen, ook tijdens de lunch die we uitdagend gebruikten in het deftige restaurant van destijds, dat na al die tijd niet meer zo exclusief leek.

De koeienbellen klonken nog precies zoals toen. En terwijl we genoten van een heerlijke kaasfondue, vertelden de broers aan de ober over hun verre verleden in dat restaurant. De ober was heel vriendelijk en wilde er alles over weten.

‘Wat mooi dat jullie nu zoveel jaar later samen met jullie vrouwen naar hier zijn gekomen’, zei hij.

De broers knikten. De jeugd was uit hun lijf verdwenen, maar het geluk was gebleven. Meer kan een mens niet wensen.

(Afb. van Pasja1000 via Pixabay)