#MeToo

30 januari 2019

Soms geef ik lezingen voor een kerkelijk publiek, waar ik geniet van de steeds zeldzamer wordende ervaring dat ik er de gemiddelde leeftijd omlaag haal. Zo was ik onlangs in een kerk, waar ik al vóór de lezing werd aangesproken door een vriendelijke, oudere meneer. ‘Gij ziet er goed uit, dat zijn we hier niet gewoon!’ zei hij met echte pretoogjes.

Ik stond even perplex. Moest ik de man bedanken voor het compliment? Moest ik me excuseren dat mijn hoogtijdagen ook al enige jaren voorbij waren? Of moest ik me beledigd voelen omdat hij niet bijzonder leek uit te kijken naar de inhoud van mijn lezing? Was dit een geval van #MeToo of helemaal niet?

We leven in vreemde en verwarrende tijden. Een luchtig woordspelletje tussen een man en een vrouw kan op zich geen kwaad. Maar het laat wel zien wat er gebeurt: dat een man met ongetwijfeld de beste bedoelingen automatisch denkt dat hij zoiets kan zeggen over en tegen een vrouw. Het zou niet in hem opgekomen zijn om een mannelijke spreker op die manier te benaderen.

De huidige discussie en de gevoeligheden er omheen kunnen naar alle kanten doorslaan. We zullen met zijn allen een nieuw evenwicht moeten vinden om op een eerlijke en niet krampachtige manier met elkaar om te gaan. Ik neem mijn oude toehoorder niets kwalijk. Maar zijn kleinzoon zal zich anders moeten gedragen.