Mijlpaal

18 augustus 2019

Ik vind het een mooie gewoonte als mensen bij een mijlpaal in hun leven, zoals een jubileum van een huwelijk, een priester- of zusterwijding, hun feest beginnen met een dankviering. Er is haast geen beter moment om stil te staan bij het feit dat je de meeste dingen in je leven – en zeker de meest waardevolle – gewoon gekregen hebt. Je talenten, je gezondheid, de ontmoetingen in je leven, je partner en kinderen, je vrienden en buren, het werk dat je mag en kunt doen, het groen en de zee en de dieren, de humor in alle hoekjes van het leven, de overvloed aan kunst die je in ons land kunt gaan bewonderen, alle heerlijke muziek die er is, enzovoort, enzovoort. Naast de tegenslagen en de onvermijdelijke pijn zit er in elk leven altijd ook zoveel moois.

Het is een gedachte die mij verbindt met vele generaties voor mij. Dat besefte ik opeens weer haarscherp toen ik onlangs in de Sint-Hadelinuskerk in Celles bij Dinant was. Een van de vele prachtige Romaanse kerken in ons land, waar het geloof van mensen uit voorbije eeuwen haast tastbaar tussen de zuilen hangt.

Meteen rechts bij de ingang is een oude steen in de muur gemetseld. Er staat een Latijnse inscriptie op. Neutto, zoon van Tagans, vervulde hiermee een belofte. Wellicht was Neutto een Gallische veteraan van het Romeinse leger, die na afloop van zijn lange en behouden diensttijd zo zijn dank wilde uiten.  Met een duizelingwekkende vaart word ik gekatapulteerd naar de zevende of achtste eeuw. Hadelinus woonde in deze afgelegen vallei met een paar vrienden in grotten (in ‘cellen’ dus, vandaar de naam van het dorp tot in onze tijd). Arme en rijke mensen kwamen bij hem om raad. Kort nadat Hadelinus in 690 overleden was, werd er hier een eerste kerkje gebouwd, waar de vele pelgrims tot rust konden komen. In de crypte kun je nog de holte zien die werd uitgehakt voor het reliekschrijn van Hadelinus. En hier wilde ook Neutto, zoon van Tagans, dank uitspreken voor zijn leven.

Ik leg mijn hand op de letters van de steen en voel me heel even verbonden met Neutto. Ik weet niet hoe oud hij was, of hij een aardige man was, wat hij beleefde of wat hij dacht. Hij zou zich nog minder een idee kunnen vormen van hoe wij leven nu. Maar toch horen we bij elkaar, over de eeuwen heen, in ons besef dat we ons leven gekregen hebben van God. Neutto net zo goed als ik. En we zijn niet alleen.

Kerknet.be 18 augustus 2019