Mijn favoriete Bijbeltekst

24 oktober 2021

Welke Bijbeltekst gaat jou ter harte? Ik krijg de vraag naar aanleiding van de overhandiging van de eerste exemplaren van de NBV21, de gloednieuwe en toch vertrouwde Nederlandse Bijbelvertaling die onlangs is verschenen.

Dat is altijd een lastige vraag. Omdat het moeilijk is om te kiezen tussen al dat moois. Maar vooral omdat ik zowat elke week door een ander stukje tekst gefascineerd raak.

Natuurlijk zijn er de oude klassiekers die ik al decennialang koester. Het visioen van de beenderen in Ezechiël 37, dat zo duidelijk spreekt over God en hoe hij ons allen elke dag levend maakt. Of het verhaal van de vrouw die Jezus overtroeft met haar repliek over de kruimels voor de honden en zo Jezus aan het denken zet. Het verhaal van de vader met twee zonen en van de goede Samaritaan, dat door iedereen van welke cultuur of leeftijd ook meteen wordt begrepen. Het verhaal van Abraham en Isaac, waarop je blijft kauwen een leven lang.

Het heerlijke van de Bijbel is, dat de teksten je telkens weer op een nieuwe manier kunnen raken, intrigeren en inspireren. Telkens als je een bekende tekst opnieuw aandachtig leest, valt je oog weer op iets anders. Pas onlangs merkte ik dat het verhaal van de verlamde man die door zijn vrienden door het dak van een huis voor de voeten van Jezus wordt neergelaten, zich afspeelt in het huis waarin Jezus woonde. Stel je voor, dat iemand zo eventjes je huis verbouwt! Jezus blijft er allemaal heel rustig bij.

De passage die ik de laatste tijd in mijn hart draag, komt uit de brief van Paulus aan de Romeinen, hoofdstuk 14. Daar bespreekt Paulus het fenomeen dat mensen zich ergeren aan anderen. Dat is natuurlijk iets van alle tijden. Het gaat hier concreet over het belang dat mensen hechten aan oude gebruiken over eten: over vasten, over geen vlees eten, over niets eten wat als onrein werd beschouwd. Wie zich aan al die gebruiken hield, fulmineerde tegen wie dat niet deed. Die laatste groep voelde zichzelf verheven boven die ouderwetse regeltjesvolgers: een echte christen stond daar toch boven! Onbegrip en beledigende uitspraken in twee richtingen.

Paulus begrijpt hen allebei en wijst hen erop dat ze allebei handelen uit eerbied voor God. Zelf rekent hij zich bij wie vrij met de regels omgaat, maar hij valt de anderen niet af. Wie bepaalde dingen niet eet, doet dat om God te eren en te danken. Wie juist alles eet, net zo goed. In plaats van ons vast te bijten in ons eigen gelijk, vraagt hij ons om net even verder te kijken. Waar is het ons allemaal om te doen, met wat we wel of niet eten? Precies: we zijn God dankbaar. We lijken dus meer op elkaar dan we spontaan denken.

Ik probeer mijn hersenen in de lijn van Paulus te leggen als ik luister naar wie anders denkt en leeft dan ik. Mensen in de kerk die liefst alles bij het oude willen laten. Mensen die elk kerkgebouw willen sluiten of juist openhouden. Mensen die alle migranten buiten willen houden of juist iedereen in ons land willen opvangen. Mensen die veganistisch leven en anderen die zich inzetten voor natuurbehoud of biologische landbouw. Zelfs antivaxxers probeer ik te begrijpen, want ook zij dromen van een betere wereld, al ben ik het totaal niet eens met hun aanpak.

Of Paulus succes had met zijn brief, weten we niet. Maar wellicht heeft hij wel wat mensen aan het denken gezet. Het leven is niet simpel. Niet in de tijd van Paulus en niet in onze gepolariseerde tijd. Maar een beetje begrip doet wonderen, toen en nu.

Ik kan de Bijbel dus niet missen om me daar af en toe aan te herinneren.

(Kerknet.be 24 oktober 2021, afb. van MHigh via Pixabay)