Mijn viergeslacht

17 februari 2022

UPDATE: Het viergeslacht is een feit 😉 Met de naam van een nieuw begin!

Mijn moeder vindt dat ze nog heel goed bij haar hoofd is. Het personeel van haar afdeling beaamt dat. Alleen wij struikelen blijkbaar over de gaten in haar geheugen. Mijn moeder weet inderdaad wel degelijk waar ze is. Ze kent de gang van zaken en is tevreden met het nieuwe ritme in haar leven. Ze waagt zich niet te ver van haar afdeling, want dan dreigt ze te verdwalen. Maar van de kamer naar de eetkamer naar de fitnesszaal lukt nog best. En voor de andere activiteiten gaat ze in groep een verdieping hoger of lager.

Nieuwe dingen krijgen niet meer zo snel een vaste plaats in haar hoofd. Zo onthield ze eerst met moeite dat haar kleindochter een baby zou krijgen. Maar toen we haar vertelden dat het een meisje zou worden, werd ze opeens een ander mens. Ze leefde zichtbaar op. Blijkbaar zou een oude, heel diepe wens nu in vervulling gaan.

‘Dan krijgen we een viergeslacht!’ riep ze triomfantelijk uit. Daarvoor moet je vier generaties van hetzelfde geslacht hebben, dus mijn kleinzoon – haar eerste achterkleinkind – telde niet mee. Maar ditmaal zou het lukken. Een dochter van een dochter van een dochter, dat was in haar ogen iets om mee uit te pakken.

Het doet me denken aan die saaie stukken tekst in de Bijbel die ik altijd snel oversla. Lijsten met geslachten, meestal van vader op zoon. Nauwgezet genoteerde bewijzen van de verankering van een koning in een oud geslacht, van de samenhang tussen de belofte die aan vroegere generaties werden gedaan met de eigen hoop en verwachting.

Misschien is het ook dat waar mijn moeder naar snakt: dit nieuwe meisje is voor haar een opstapje naar een verre toekomst. Zelf zal ze er niet meer bij zijn, maar het kan het begin zijn van nog vele viergeslachten. De lange reis van de mensheid naar God. Een duizelingwekkende gedachte.

Maar mijn moeder bleef met beide voeten op de grond. ‘Dan moeten we een foto maken’, eiste ze onbeschaamd. Het hielp niet dat de dochter nog enkele maanden zwangerschap te gaan had, het moest zo spoedig mogelijk gebeuren. We maakten alvast maar een foto van het viergeslacht met de laatste generatie in de buik.

Pas na een poos begrepen we waarom die foto een echte must was. ‘Daarmee komen we in de gazet’, beweerde mijn moeder bij hoog en bij laag. Het Belang van Limburg, de krant die ze nog altijd dagelijks leest, had inderdaad vroeger een rubriek met foto’s van viergeslachten uit de provincie. Ik vrees dat die rubriek inmiddels al geruime tijd is afgevoerd, maar mijn moeder is ervan overtuigd dat ze voor haar wel een uitzondering zullen maken.

Bij elk bezoek komt de zwangerschap nu ter sprake. De bolle buik van mijn dochter maakt indruk. Maar het duurt mijn moeder toch allemaal te lang. ‘Wanneer gaan we nu die foto van het viergeslacht maken?’ informeert ze telkens. En als wij antwoorden dat het kindje daarvoor toch eerst geboren zal moeten worden, is ze maar half overtuigd dat we niet iets achterhouden. We moeten gewoon beter ons best doen en het wat laten opschieten. Nu ze bijna haar doel bereikt heeft, wil mijn moeder niet op de valreep stranden.

Mijn dochter is bijna uitgerekend, dus – als alles goed gaat – komt het moment van de viergeslachtfoto dichterbij. Dan zal ik moeten beginnen met lobbyen bij Het Belang van Limburg. Voor een viergeslacht moet een mens al iets over hebben.

Elisabethblog februari 2022