Mijn volle agenda

30 maart 2020

Ik kan het niet over mijn hart krijgen om alles wat afgelast, afgeschaft of geannuleerd is, zomaar uit mijn agenda te schrappen. De lang geleden geplande vergadering. De lezing waarvoor ik al van alles had voorbereid. De bijeenkomst van de leesclub, waarvoor we het boek toch gelezen hebben. De woensdagnamiddagen met kleinzoon. De wekelijkse uren van de poetsvrouw. De dansvoorstelling en het concert. De afspraken met vrienden om wel en wee uit te wisselen, die net nu niet kunnen doorgaan. De studiedag over een prangend onderwerp. De bioscoopfilm met een vriendin. De evaluatievergadering over buurtwerking in onze stad. De planningsvergadering voor mijn nieuwe boek. De plantenruildag. De voormiddagen vrijwilligerswerk.

En nog zoveel meer, dat allemaal ‘on hold’ staat. Ik laat het in mijn agenda staan, als zovele schreeuwende aanklachten tegen onze quarantaine.

Af en toe doe ik iets online. Het blijft behelpen, maar het is beter dan niets en zo kan het werk toch vooruitgaan. Maar veel andere dingen zitten echt in de ijskast, in de hoop dat ze niet beschimmeld zijn tegen de tijd dat corona ons nog enkel zijn achterkant laat zien.

Mijn agenda blijft dus vol, ook al weet ik beter. Ik heb een digitale agenda, dus met één muisklik kan ik een afspraak verwijderen en dan ziet de dag eruit alsof er nooit iets gepland was. En precies dat kan ik niet uitstaan. Ik wil me er blijvend van bewust zijn dat ik elke dag geplande dingen moet missen. Vandaag zou ik naar die bibliotheek zijn gegaan. Overmorgen zouden we elkaar zien bij die bijeenkomst. Gisteren was die studiedag. Enzovoort.

Soms wordt het een beetje lastig, als ik nieuwe geplande zoomsessies over oude vervallen afspraken heen drapeer, maar dat heb ik ervoor over. Het zijn abnormale tijden. Soms krijg ik een seintje om me te verwittigen dat ik naar een of andere afgelaste afspraak moet vertrekken. Dan laat ik mijn hart een beetje bloeden. Iedereen wordt immuun op zijn eigen manier.

(Afb. van Gerd Altmann via Pixabay)