Mismoed

25 juni 2020

Van sommige woorden die je als kind hoort, begrijp je pas veel later de betekenis. Zo zei mijn vader af en toe dat hij ‘de mismoed in de buik’ had. Hij ging dan over mijn moeder hangen, met lange, krachteloze armen en zijn hoofd naar beneden, terwijl zij hem met haar schouders ondersteunde en hem omarmde. Dagenlang liep hij vooral zwijgend rond. Het duurde een poos, maar het ging altijd weer over.

Nu zou zoiets wellicht een depressie heten. We zouden zeggen dat mijn vader een beetje down was, wat somber of bedrukt, neerslachtig of verdrietig. Maar zelf noemde hij het dus ‘mismoedig’.

Het had in zijn ogen iets met moed te maken. Die was blijkbaar opeens omgeslagen in het tegendeel. Hij was niet gewoon moedeloos, ontmoedigd of zwaarmoedig. Er was iets grondig mis met zijn levensmoed.

Op zulke momenten was hij nauwelijks te troosten. De mismoed tastte alles aan: zijn lees- en wandelplezier, zijn tuingeluk, zijn verlangen om iets met ons te delen. Hij was letterlijk mistroostig. We konden alleen wachten tot het over was. En dat was het opeens ook weer, zonder voor ons aanwijsbare reden.

Mijn vader ging er niet voor naar de dokter en nam geen medicijn. Hij bleef ook gewoon aan het werk. Af en toe mismoedig zijn was gewoon een deel van wie hij was. Het was nooit alarmerend. We waren alleen soms een beetje mee verdrietig, als we hem zagen. Maar we hielden dat nooit lang vol.

Af en toe voel ik een randje weemoed dat grenst aan de mismoed van mijn vader. Ik zou nooit zeggen dat ik depressief ben. Ik weet alleen dat het dan tijd is om wat moed te drinken, uit een of andere bron. Want mismoed gaat altijd weer over.

(Afb. van Yannick Vasutek via Pixabay)