Moeder voor altijd

16 januari 2019

Blinde paniek! Op de eerste werkdag na mijn bevallingsverlof besef ik rond de middag dat ik in alle drukte die ochtend totaal vergeten ben mijn baby de borst te geven! Nu zit hij in de crèche en hij kan zelfs niet drinken van een flesje… De melk schiet met een pijnscheut in mijn borsten en ik klem ze in mijn handen. Ik moet naar hem toe! De directrice van mijn school (iemand die ik ken uit een heel ander verband) sputtert tegen, maar ik ben vastberaden en zet zonder aarzelen een grote mond op.

Als ik wakker word, voel ik voorzichtig aan mijn borsten. Ze zijn weer helemaal in ruststand. Opgelucht volg ik mijn eigen ochtendritme.

Moeder zijn voel je tot diep in je lijf, denk ik bij het ontbijt. Ergens in een andere stad fietst rond deze tijd mijn jongste zoon, de baby uit mijn droom, naar zijn werk. Muziek in zijn oren, zijn jas maar half dichtgeknoopt, gegarandeerd zonder handschoenen. Ik voel de kou in zijn lijf, ook al voelt hij het niet.

Moeder ben je voor altijd.