Muren van huid

29 augustus 2021

Zomaar een dak boven wat hoofden, deur die naar stilte openstaat.
Muren van huid, ramen als ogen, speurend naar hoop en dageraad.
Huis dat een levend lichaam wordt als wij er binnengaan
om recht voor God te staan.

Deze regels uit het lied van Huub Oosterhuis zingen in mijn achterhoofd als ik de discussie over de herbestemming van kerkgebouwen probeer te volgen.

Als christenen hebben we niet meer dan dat nodig. Een dak boven ons hoofd als we samenkomen. Een plek waar we kunnen herbronnen, schuld beseffen en uitspreken, danken en vieren, goede voornemens maken en ze samen proberen uit te voeren.

Dat kan op zoveel plekken.

In de periode van de eerste lockdown vierde ik met een vurige groep mee in een tuin. Gelukkig was er vlakbij een dak, toen de regen ongenadig begon neer te storten.

Een grote, lege ruimte voor ons alleen, misschien hoeft dat niet.

Misschien kan er onder dat dak nog zoveel meer. We zullen er rijker van worden.

Misschien wordt ons huis dan echt een levend lichaam, dat zich laat raken door wie nood heeft aan een plek van stilte, en aan geborgenheid.

Misschien vinden we wel ergens een ander dak, dat ons beter past. Want soms is het huis ons te groot geworden.

Misschien moeten onze kerkramen weer echte ogen worden, met een open blik op de hele wereld.

Want altijd zullen de muren van onze kerken van huid zijn. Van onze huid. Kwetsbaar en sterk tegelijk. Zoals ons grote voorbeeld op zijn kruis.

(Kerknet.be 29 augustus 2021, afb. van TanteTati via Pixabay)