Mutsentijd

24 november 2019

Het is weer mutsentijd. Je moet iets overwinnen om buiten te komen. De wind is ijzig. Maar tegelijk gebeurt er ook iets moois op de stoep. Mensen zien er opeens veel weerlozer uit. Dat komt omdat ze allemaal mutsen en sjaals, dikke jassen en handschoenen dragen. Zelfs de deftigste CEO wordt in een dikke winterjas met een muts opeens een soort knuffelbeer.

De rest van het jaar valt me vaak op hoe streng en serieus veel voorbijgangers kijken. De blik op oneindig, de kaken op elkaar geklemd, de armen in vastberaden ritme langs het lichaam zwaaiend.

Maar als de kou toeslaat, verandert alles. Met een muts op zijn hoofd krijgt elke mens iets aaibaars. Een rode neus roept altijd medeleven op. Met een hoog opgetrokken sjaal en een beslagen bril krijg je overal een glimlach. En als je handen in wanten zitten, worden ze vanzelf minder efficiënt en zeker minder agressief. Je beweegt je ook logger en omzichtiger door al die dikke lagen. Je ritme vertraagt en je aanspreekbaarheid verhoogt. Als er dan ook nog wolkjes uit je open mond komen, is het beeld compleet.

Bij het naar binnen en naar buiten gaan, moet je een heel ritueel volgen van uit- of aantrekken van verschillende beschermlagen. Je toont alleen binnen je ware zelf, je kwetsbare ik, ontdaan van het pantser. Het is voor iedereen zichtbaar hoeveel bescherming je nodig hebt om je in de koude buitenwereld te begeven. Het maakt je menselijk. Je wordt net als iedereen.

Soms is er dus niet veel nodig om door mensen heen te kijken, zoals God door ons allen heen kijkt. Recht naar de zachte kern. Nog even en het is weer advent.

(Kerknet.be 24 november 2019, afb. van Loreta Skomra via Pixabay)