Niet alles is wat het lijkt

22 februari 2024

Op de terugweg van de opera ziet mijn man op de trein een dame met een vioolkist. Hij herkent de Japanse violiste uit de orkestbak. Er volgt een gesprek over hoe mooi de muziek was en hoe weinig de spelers kunnen zien van wat zich op de scène afspeelt.

Heel even krijgt hij een inkijk in de andere kant van de scène: het leven van muzikanten dat zich over de hele wereld afspeelt en wat dat betekent voor hun relatieleven. De enorme kansen, maar ook de risico’s van zo’n leven.

Op de trein ontmoeten ze ook een collega van de vrouw. Hij speelde die avond ook mee. Ook hij heeft een instrumentenkoffer bij zich: een lange, dunne, smalle kist. Dat moet een fluit zijn, gokt mijn man hardop. Maar dat heeft hij fout. Het is de strijkstok van de contrabas. Zijn hele instrument is te groot en te zwaar om mee naar huis te nemen, maar zijn strijkstok koestert hij als een pasgeboren baby.

Niet alles is wat het lijkt. Het instrument in de koffer. De glamour van het artiestenleven.

Is het niet altijd zo? Wij gaan voort op wat we oppervlakkig waarnemen en missen zo soms wat erachter zit. Het hunkerende hart van een stuurse medemens. De woordeloze vraag om hulp van een moeder die een paar handen tekort komt. De schreeuw om aandacht van een veel te drukke puber. De grote verwantschap met een meisje met een hoofddoek of een man in een rolstoel. Enzovoort.

Bij het afscheid geeft de violiste mijn man een hand. Die is zo klein en frêle, dat hij heel even het gevoel heeft dat hij tegenover een kind staat. Kleine handen zijn een groot voordeel voor een violiste.

Niet alles is wat het lijkt. Je hebt tijd nodig om daarachter te komen.

(Afbeelding van Công Đức Nguyễn via Pixabay)