Nuchter

2 oktober 2018

Nuchter moeten blijven voor een onderzoek zet je aan het denken over het nut van eten.

U dient vier uur nuchter te blijven voor het onderzoek, staat er op het voorschrift. Ik moet lachen om die term ‘nuchter’: die gebruik ik meestal in een heel andere context. Iets in de richting van ‘geen flauwekul, rechttoe rechtaan’. Maar dat is niet wat de dokter bedoelt. Hier gaat het gewoon over niet eten en niet drinken. Dat betekent dat ik niet kan ontbijten als ik halverwege de voormiddag een afspraak krijg.

Het is een beetje vreemd om de huisgenoot te zien ontbijten en zelf niet mee te draaien in het ochtendritueel van thee, vers sap en granola. Ik verveel me lichtjes en besluit dan maar gewoon aan het werk te gaan, iets vroeger dan anders. Vanaf dan verloopt alles zoals anders. Mijn lijf lijkt niet eens te merken dat ik niet ontbeten heb. Ik begin me af te vragen of eten niet meer is dan een vastgeroeste gewoonte.

Ook na het onderzoek, als het inmiddels tegen het middaguur loopt, voel ik niet meer honger dan gewoonlijk. Drie keer per dag eten is wellicht meer een afspraak dan een lichamelijke noodzaak, toch als je niet uitputtend fysiek aan het werk bent. Ik merk ook niet dat ik me minder kan concentreren. Ik voel me onthecht, voor zover dat na één voormiddag mogelijk is. Dat moet ik toch eens vragen aan iemand die de Ramadan volgde, of hij of zij dat gevoel herkent. Op een maand kun je zo een heleboel tijd besparen.

Waarom eten we eigenlijk? Het zal wel nodig zijn, maar veel minder dan we denken. We doen het dus vooral omdat het leuk en lekker is. En liefst van al samen. Misschien is eten gewoon een oeroud excuus om bij elkaar te zitten en te praten. Wie zal zeggen welke levensbehoefte de belangrijkste is?

Straks ga ik samen eten. Dan zijn al mijn behoeftes weer volledig vervuld.