Onderweg

15 februari 2022

Een vriend vertelt me over de fietstocht naar Compostela die hij enkele jaren geleden maakte, samen met zijn vrouw. Vooral vanaf de Spaanse grens was het erg indrukwekkend, zegt hij.

Elke avond ontmoette hij nieuwe mensen in een van de ‘refuges’. Ze kwamen uit Zweden, Duitsland of Frankrijk. Veel mensen vertelden wat hen op weg had gezet. Het waren allemaal verschillende verhalen. Maar toch leken al die verhalen op de een of andere manier op elkaar. Alle mensen waren op zoek, hadden iets meegemaakt dat ze wilden plaatsen, zochten antwoorden op vragen, vonden al stappend of fietsend een evenwicht of een bestemming. Avond na avond ontmoette hij mensen die zoekend op weg waren.

Minder uitgesproken herken ik dat ook bij de wandelaars die ik ontmoet rond de vijver of in het bos. Soms hebben ze een hond bij, soms niet. Soms zijn ze met twee, vaak ook alleen. Meestal groeten ze als we elkaar kruisen, soms ook niet.

Altijd is wandelen een vorm van inkeer. Ook als je met twee op pad bent, is er meer tijd en rust voor een gesprek zonder onderbreking. Als je alleen bent, doet de natuur mee als gesprekspartner. Een snaterende zwaan, een krakende boomtak, de wind in de bladeren.

Het mos is zo groen dat het zich niet laat negeren. Als je goed kijkt, zie je al knoppen aan de takken. De wind is guur, maar onder de bomen ligt opeens een tapijt van gele speenkruidbloemetjes. Rare gedachten waaien weg en niemand weet waarheen. Er komt frisse lucht in mijn longen die nieuwe ideeën meebrengt.

Het is koud, maar onderweg zijn is fijn. Ook en misschien vooral als je nergens naartoe moet.

(Afb. van Tamara Garcevic via Unsplash)