Ons filiaal in Dachau
27 januari 2020
Jaren geleden waren we op vakantie in Duitsland, even ten noorden van München. Op een dag gingen we in een servieswinkel op zoek naar een schaal van Rosenthal-porselein om ons geërfde servies mee aan te vullen. De schaal die we zochten bleek in de winkel niet in voorraad, maar ze stelden voor om hem te laten overkomen ‘uit ons filiaal in Dachau’.
Wij waren geschokt en weigerden beleefd. Hoe zouden we ooit een schaal op tafel kunnen zetten uit Dachau? Wat daarin zat, zou ons nooit kunnen smaken.
Later bezochten we wat er overblijft van het concentratiekamp Dachau en lieten de gruwel nog meer tot ons doordringen. Een georganiseerde vernietiging van mensen, tot in de puntjes geregeld. Het deed pijn om ernaar te kijken, maar we namen dapper alle informatie in ons op. Mensen zijn tot veel in staat, in goede maar ook in slechte richting.
In Dachau wonen nu natuurlijk gewone mensen, die waarschijnlijk niets te maken hebben met wat daar ooit gebeurde. Alleen voor de buitenwereld plakt het extreme kwaad aan de naam van hun gemeente.
Zoals ik me jaren later een beetje mee-schuldig voelde toen seriemoordenaar Ronald Janssen werd opgepakt, met een naam precies zo gespeld als mijn eigen familienaam. Omdat mijn naam zo veel voorkomt, legt niemand gelukkig de link, maar als je per ongeluk ‘Dutroux’ heet, wordt dat een ander verhaal.
Instinctief willen we niets te maken hebben met de naam van iets wat gruwel oproept. Maar misschien is de haast onmerkbaar oprukkende haat tussen mensen in het gewone dagelijkse leven veel gevaarlijker. En kunnen we beter niet wachten tot er weer een naam aan vasthangt.
(Afb. van Alexas via Pixabay)
;)
;)
;)
;)
;)
Goede (initiatie van) gedachtegang.
Ik las nog net de vraag op de wall van een vriend: “Wie bekommert er zich nog om.mensen goed te maken?”.
Ethiek is in tijden van Economie die op hoge kruissnelheid draait onvermijdelijk een ondergeschoven broertje, lijkt mij.
Dat zal zich op een dag wreken, en dan kan weer collectieve energie gaan naar de inhaalbeweging…
Het helpt ook niet dat de Kerk om allerlei redenen de moderniseringen niet heeft gevolgd. Geweten, dat vormt moeder thuis. En dat moet ik dus in de verleden tijd schrijven.
Maar ook parochie en pastoor waren etische bronnen en zonnen…
Vandaag kan ik fel genieten van een goede pastoor, maar het is vaak lang wachten en/of zoeken.
Ons gezin heeft heel lang in de streek gewoond en in Dachau zijn 4 van mijn kinderen geboren….ik dacht toen soms: hier zijn ook nogal wat Belgen gestorven …..ik zet hier nu nieuwe Belgen op deze grond….