Onthulling

13 augustus 2019

Ik speel met mijn kleinzoon een spelletje ‘boter, kaas en eieren’. Het dateert nog van de vorige generatie kinderen in huis en zit in een oude doos. Op het deksel staan in close up de gezichten van een jongen en een meisje die dolle pret hebben met het spel. Het gezicht van het meisje is echter met blauwe balpen ‘bijgewerkt’. Een voorhoofd vol pukkels, sproeten op haar neus, een snor en een heftig gestreept sikbaardje. Boven het mishandelde meisje staan letters. ‘BEKKA’, spelt kleinzoon. Er staat inderdaad ‘DIT IS BEKKA’.

‘Dat is mijn mama!’ zegt kleinzoon verrast.

Ik knik. ‘Jouw mama heeft hier vroeger ook mee gespeeld. Misschien heeft meter Sara dat gedaan’, leg ik uit.

‘Meter Sara?’ zegt hij ongelovig. Hij kent haar als een grappige, maar altijd lieve tante. ‘Waarom doet die zoiets?’

‘Zusjes maken weleens ruzie, hè?’ zeg ik.

Hij kijkt me met grote ogen aan en ik zie zijn hersens knarsen. Hij weet best dat grote mensen vroeger kinderen waren, maar nu wordt het opeens toch wel heel concreet.

Het moet het gevoel zijn dat archeologen ervaren als ze een heel nieuwe laag van een oude stad blootleggen: een ongelooflijk gedetailleerde inkijk in de geschiedenis.

Hij bestudeert de bijgewerkte afbeelding minutenlang heel zorgvuldig. Dan lacht hij. De openbaring is verwerkt. Hij zal zijn mama en zijn tante ongetwijfeld voortaan met andere ogen bekijken. Ze kunnen hem vertellen wat ze willen, hij heeft de bewijzen gezien dat zij ook wel eens stout waren. Altijd een opluchting, en een onmisbare stap in het groot worden.

Zo schuiven we allemaal op, beetje bij beetje. Mijn kinderen zijn ruimschoots volwassen en ik word oud. Er zijn veel slechtere manieren dan deze om dat te mogen ervaren. Daarvoor laat ik me met plezier verslaan bij het spel. Kleinzoon zit al klaar.

(I wonder 8 augustus 2019, Afb. van Ylanite Koppens via Pixabay)