Ontmoeten

30 juli 2020

Jarenlang heb ik me geërgerd aan de vrome, zweverige uitleg die veel van mijn vakgenoten gaven aan het woord ‘ontmoeten’. Ze hadden het dan over ‘niet meer moeten’ en dat echt contact pas mogelijk wordt als het moeten is weggevallen. Dat kan allemaal wel waar zijn, maar daarvoor hoef je geen slechte etymologie te gebruiken. ‘On’ is nu eenmaal niet hetzelfde als ‘ont’, zoals ontspringen niet het tegengestelde van springen is. Het duidt eerder op een begin.

De oorsprong van het woord ‘ontmoeten’ ligt blijkbaar eerder bij het oude ‘entmuoten’, wat aanvallen betekent. Het dateert uit een tijd toen iemand tegenkomen meestal betekende dat je met hem moest vechten. Ook de term ‘tegen-komen’ suggereert dat al.

Wat een luxe dat ontmoeten in onze tijd een heel andere en veel vriendelijkere betekenis heeft gekregen. Dat iemand tegenkomen een kans biedt om iemand te leren kennen, om uit te wisselen, om misschien zelfs vriendschap te sluiten.

Corona blijkt een virus dat langer en intenser blijft hangen dan we gehoopt hadden en dat dus ook meer impact zal hebben op ons denken en doen. Tegenwoordig betekent ontmoeten het bovenhalen van mondmaskers, het anderhalvemeteren, het verluchten van lokalen en het ontsmetten van handen. Of elkaar alleen zien op een schermpje waarop je tegelijk begint te praten en dan elkaar slecht kunt verstaan. De bubbel waarin we onbezorgd kunnen ontmoeten is weer heel klein geworden.

Als we maar onthouden dat al die maatregelen bedoeld zijn om het virus aan te vallen, en niet elkaar. Als we elkaar maar nooit gaan zien als wandelende tijdbommen vol besmettingsgevaar. Ook achter stoere mondmaskers zitten mensen met kleine hartjes. Dat mogen we nooit vergeten.

(Afb. van Pasja1000 via Pixabay)