Ontmoeting op het kerkhof

23 oktober 2018

Gewapend met schopje en plantjes trok ik naar de plek waar mijn vader begraven ligt. Ik vreesde dat de hete en droge zomer niets zou hebben heel gelaten van de klimop, de petunia’s en de lobelia die ik er had geplant in juni. Groot was mijn verbazing toen ik het bloemenvak van mijn vaders graf zag: een witte weelde van bloemen tussen frisgroene takjes klimop. Waar kwam dat wonder vandaan?

Met moeite kon ik er nog een heideplantje en een viooltje tussen wurmen. Terwijl ik alles aanharkte en de aarde van de grafsteen veegde, kwam er een vrouw bij me staan die ik bezig had gezien enkele rijen verder. Ze had verwelkte bloemen opgeruimd en water gehaald bij het kraantje.

‘Het graf aan het verzorgen?’ vroeg ze overbodig. Ik knikte. ‘Mijn vader’, legde ik uit. Ze bestudeerde de steen. ‘Hij heeft een mooie leeftijd gehaald’, zei ze. ‘Dan kun je toch wel vrede hebben met de dood, denk ik, ook al is het altijd erg.’ Ik beaamde het en keek vragend de richting uit van het graf waar zij vandaan kwam.

‘Mijn zoon’, zei ze. ‘Eenendertig. Een ongeluk. Dat went nooit.’ Ik werd stil. ‘Ik kom elke dag’, ging ze verder, ‘ik ben niet gerust als ik niet eventjes hier ben geweest. Het hoort bij mijn dag. Het is nu twee jaar geleden, maar het gaat niet over, het verdriet.’ Ik knikte. Ik kon het me niet voorstellen en dat vertelde ik haar ook.

‘Niet te geloven dat de bloemen hier niet verdord zijn deze zomer’, zei ik nog. ‘Ach’, zei ze, ‘dat gaat hier zo. Er zijn nog mensen die bijna elke dag komen. Die geven hun bloemen water en wat er nog in de emmer zit, is voor de graven daarnaast. Ik giet zelf ook altijd de rest van het water bij de andere graven.’

‘Dat is fijn’, zei ik. Ik legde uit dat ik ver weg woonde, te ver om vaak te komen. Ik liep weer naar de auto met mijn schopje en mijn harkje. Dankbaar, dat mensen zelfs in hun verdriet zo gul kunnen zijn.