Onvolmaakt

29 juli 2021

Tijdens onze kleine zomerse dwaaltocht door een stukje Europa staken we dit jaar de grens over van Zwitserland naar Italië en weer terug. We reden over de indrukwekkende Simplonpas en zagen dezelfde geelgetinte huisjes aan beide kanten van de grens. Toch merkten we in één oogopslag of we in Zwitserland dan wel in Italië waren.

In het ene land zagen de huisjes eruit alsof ze gisteren waren gebouwd en diezelfde ochtend nog geschilderd. In voortuinen en portieken was geen spoor van rommel te bekennen. Zelfs het onkruid leek er zorgvuldig uitgezocht en gesnoeid.

In het andere land was er geen huis zonder ontbrekende stukken pleisterwerk. De verf zat in stroken van verschillende kleuren op de muren. Elk gebouw was op zijn eigen manier verweerd of versleten. De rommel tierde er even welig als de wingerd. Er was geen enkele poging gedaan om lelijke kabels en stukken cement aan het oog te onttrekken.

Maar precies die imperfecties zorgden voor een eigen soort charme. Gooi daar nog wat zon en uitbundig groeiende klimplanten en rozen tegenaan en iedereen valt er ogenblikkelijk voor.

Italië is mooi op een uitdagende manier: het steekt zijn onvolkomenheden niet weg, maar etaleert ze met zwier en komt daarmee weg. Terwijl de Zwitsers ongetwijfeld veel geld en energie stoppen in het minutieus onderhouden van hun panden, steelt de Italiaanse flair zondermeer ons hart. Angstvalligheid kan zelden bekoren.

We vallen blijkbaar sneller voor de schoonheid van wat onvolmaakt is dan voor afgeborstelde en opgepoetste perfectie. Zou dat ook voor mensen gelden?

(Afb. van Reuben McFeeters via Unsplash)