Op de achterbank

11 augustus 2020

Je kinderen worden volwassen en gaan elk hun eigen weg en dat is goed zo. Maar toch blijven ze altijd ook heel dichtbij.

Als wij met de auto naar ons chaletje in de Ardennen rijden, passeren we een groot aantal Waalse gemeentes. Dat is niets bijzonders, maar toen onze dochtertjes pas konden lezen, vonden ze het geweldig om al die namen – op zijn Vlaams – hardop uit te spreken. Gesves, Sinsin, Halleux, ze kregen er niet genoeg van en bij elk dorpje lagen ze minutenlang in een deuk. Natoye, Emptinne, Maffe. Wij rolden dan met onze ogen en zwegen.

Die tijd is lang voorbij. Maar nog steeds als we langs diezelfde weg rijden, hoor ik hun stemmetjes de namen uitspreken en vullen hun giechels mijn hoofd.

Het is waar dat leuke momenten vaak veel te snel voorbijgaan. Maar tegelijk zijn ze onuitwisbaar. Gelukkig maar.

(Afb. van Ryse Lawrence via Pixabay)