Opbod
9 februari 2023
We willen allemaal onze ecologische voetafdruk verkleinen. Dat kan op heel veel verschillende manieren. In gezelschap ontwikkelt het gesprek zich dan soms tot een soort opbod.
‘Ik eet veel minder vlees dan vroeger.’
‘Wij zijn gewoon vegetariërs geworden.’
‘Ik heb al twee jaar niet meer gevlogen.’
‘Wij nemen steeds meer de trein om naar vrienden op bezoek te gaan.’
‘Wij hebben zonnepanelen gezet.’
‘Bij ons staat de thermostaat op 19 graden.’
‘Ik koop ongeveer al mijn kleren tweedehands.’
‘Ik heb steeds minder spullen. Ik geef weg wat ik niet meer nodig heb.’
‘Ik koop in een winkel zonder verpakkingen.’
‘Ik gebruik mijn plastic zakjes minstens drie keer.’
‘Ik doe het al een hele tijd zonder droogkast en zonder diepvriezer.’
Bij elke uitspraak wordt een mens geconfronteerd met zijn onvolmaaktheid en groeit ergens aan de achterkant van je middenrif een woekerend schuldcomplex. Kan ik ook niet wat meer doen? Wat radicaler zijn? Nog wat comfort schrappen of met een hardnekkige gewoonte breken? Maar zal het ooit genoeg zijn?
Een paar grondige goede keuzes en verder gewoon van het leven blijven genieten, dat zal wel het beste zijn. Als er op de planeet alleen nog verzuurde mensen blijven wonen, is dat vast niet goed voor de kwaliteit van het grondwater 😉
(Photo by Li-An Lim on Unsplash)
;)
;)
;)
;)
;)
Dat woekerend schuldcomplex ter hoogte van de aanhechting aan de wervels doet dus een triggerpoint ontstaan.
Dat kan voor spanning in het bovenste stuk van de monnikskapspier zorgen. Dit betekent dan spanning in de nek.
Wanneer door langdurige spanningen in een spier, bepaalde delen continu onder spanning blijven staan wordt het bloed op die plekken minder goed verdeeld en afvalstoffen afgevoerd. Dit resulteert in een blijvende verdikking in de spiervezel, een knoop.
Om dit alles te vermijden, is het inderdaad beter wat wijn te drinken uit de bordeaustreek. Er is daar een overaanbod en anders krijgen de boeren daar misschien ook triggerpoints…
aan de voorkant van hun diafragma…of in hun portemonnee.
Ik krijg juist een goed gevoel door sommige van de aangehaalde punten ook toe te passen. Ik krijg meer voeling met de natuur en ik doe effectief iets voor het milieu! ( hoop ik toch) In sommige gevallen ook nog goed voor de portemonee………
Dag Frida, bedankt voor je bijdrage. dat gevoel deel ik helemaal. Door het delen van wat kan om de toekomst voor onze (klein)kinderen te dekoloniseren worden wij creatiever, hoopvoller, dynamischer en voelen we ons verbonden met positieve krachten, met mensen dichtbij en veraf, met de overweldigende schoonheid van een ingenieuze schepping die aan ons allen is toevertrouwd.
Heb nog niet gemerkt dat mensen dat als ‘opbod’ ervaren, wel als gedeelde verantwoordelijkheid om elkaar te inspireren en bemoedigen tot volhouden. Schaamte en schuld zijn positieve krachten tot verandering in verbondenheid. Verzuring krijgt daardoor geen kans.
We wensen iedereen zo’n verantwoordelijke creatieve blije hoopvolle omgeving toe.
@Marie-Ann: “Schaamte en schuld zijn positieve krachten tot verandering in verbondenheid”.
Daar zou ik me eens willen in verdiepen.
Link naar literatuur ?