Oren om te horen

23 februari 2021

‘Daar moet je doorheen horen’, zegt mijn wijze buurvrouw regelmatig, als ik me weer eens erger aan een of andere onverteerbare opmerking. Ze bedoelt dat ik de uitspraak gewoon over me heen moet laten glijden, als het spreekwoordelijke water over een eend. Dat ik niet al mijn woede en frustratie moet laten ontploffen voor iets wat het niet waard is. Dat iemand die een vervelende en kwetsende uitspraak doet, vaak zelf heel wat vervelends en kwetsends heeft meegemaakt.

Ze heeft natuurlijk gelijk. Een mens kan zijn energie beter sparen voor wat echt iets oplevert. Maar waarom bedenk ik zoiets altijd pas achteraf? Als het lontje van mijn verontwaardiging eenmaal is aangestoken, duurt het niet lang meer voordat mijn bommetje knalt. Dan ben ik drie volle minuten lang niet voor rede vatbaar. Ik wil alleen nog foeteren en schelden. Ik wil in de aanval gaan en liefst frontaal. Ik wil niks horen van verzachtende omstandigheden van welke aard ook.

Misschien ligt het aan mijn oren, die niet gemaakt zijn om ergens doorheen te horen. Ze kunnen alleen horen wat recht in de frontlinie staat. Ze hebben geen antennes voor verborgen verzuchtingen of tegenstrijdige boodschappen. Ze hebben geen tijd om even een pauze in te lassen en na te denken. Ze zijn geprogrammeerd volgens het oeroude schema van actie-reactie, zonder tussenstapjes of stopjes.

Ik heb dringend een nieuwe update nodig. Even mijn oren resetten. Zodat ze eindelijk leren om ergens doorheen te horen. Wie weet wat ik allemaal gemist heb.

(Afb. van Samuel Dixon via Unsplash)