Over de taalgrens

2 mei 2023

Het is fijn fietsen over oude spoorwegbeddingen in de lente. Aan weerszijden welven de frisgroene struiken over het pad.

Paardenbloemen trekken zich niets aan van hun gemene bijnaam en versieren de bermen met plassen van gele stippen. Af en toe zorgen de stammen van de bomen voor een exclusief doorkijkje naar een veld vol knalgeel koolzaad, een glooiende helling of een zicht op een oude kapel. Een zeldzame tegenligger groet vriendelijk. Na een poosje in het Frans, want we zijn ongemerkt de taalgrens overgestoken.

We houden halt bij een picknickbank waarop een vrouw van onze leeftijd zit uit te rusten. Ik zeg iets over het mooie weer in mijn beste Frans, maar ze antwoordt meteen in het Nederlands. Ze hoorde ons praten en ze wilde even haar Nederlands ophalen. Ze bleek afkomstig van Oostende, maar trouwde met een Waal en woont al decennia in Wallonië. Soms moet ze zoeken naar een woord of een uitdrukking, maar verder is haar Nederlands accentloos.

We hebben het al gauw over taal en elkaar begrijpen. Over hoe haar man er niet in slaagde om Nederlands te leren, maar haar dochter wel. Over hoe ver je komt met wat begrip en veel goede wil. Over de gemiste kansen van België door elkaars rijkdom niet te kennen. Over de Ardennen en de zee en hoe je daar in beide talen terecht kunt.

Ze vertelt over haar kleinkinderen en wij over de onze. Ze kijkt uit naar haar eerste kleindochter in juni en dat gevoel is in alle talen hetzelfde.

Wij wensen haar nog een mooie dag en stappen weer op de fiets. Wallonië is heel even een beetje dichterbij gekomen. Een fietspad en een bankje, meer is er niet nodig.