Pas op!

29 april 2019

Soms, als ik een drukke straat oversteek of een donker steegje inloop, hoor ik nog mijn moeders stem: ‘Pas op!’ Ik wil zelfs geen ruwe schatting maken van het aantal keren dat ze die woordjes in haar leven heeft uitgesproken. Ontelbaar veel keer. In de meest uiteenlopende omstandigheden.

Als je opgroeit, heb je op een bepaalde leeftijd geen boodschap meer aan die waarschuwing. Je wilt de wereld ontdekken en met ‘pas op’ kom je dan niet zo ver. Je wimpelt het weg en je lacht ermee als ze het weer eens zegt. Tot je zelf kinderen krijgt en je merkt dat ‘pas op’ al die tijd onder je tong heeft liggen wachten. Een zoon die steevast te dicht langs de afgrond loopt in een Amerikaans natuurpark, een dochter die slingert met de fiets, een kleinzoon die van een hoge glijbaan gaat. ‘Pas op’ is hun vaste begeleider.

En zelfs als de woorden niet worden uitgesproken, zijn ze toch aanwezig. Dat besefte ik toen ik onlangs aan zee was en over het strand liep. Als rasechte Limburgse bleef de zee voor mijn moeder een poel vol gevaren. Dus die ene keer dat ik er samen met haar naartoe ging, toen ik een jaar of vijf was, moet ze zo vaak ‘pas op!’ hebben gegild dat het voorgoed in mijn lijf zit.

Want ik vind de zee echt wel mooi. Ik kan niet ontkennen dat het uitzicht er rustgevend is. Maar diep in mezelf wil ik er altijd zo snel mogelijk weg. En ik weet dus pas onlangs waarom. Het is aan zee te dicht bij de rand. Ik heb er het gevoel dat ik zomaar opeens van de wereld af kan vallen. Het is er te koud, te nat, te onvoorspelbaar. De wind is er te sterk. Je kunt aan geen enkele golf zien hoe ver hij precies gaat komen, toch niet met Limburgse ogen. Hoewel ik het me niet goed kan herinneren, moet mijn moeder op die memorabele dag wel honderd keer ‘pas op!’ geroepen hebben.

Tussen de zee en mij is het nooit meer goedgekomen. Als ik over het strand wandel, blijf ik op mijn hoede. Zoals dat hoort als je zo dicht bij de rand van de wereld bent. Ik vind het raar dat al die andere mensen er nauwelijks last van lijken te hebben.

Ze hadden vast een andere moeder, die weer voor heel andere dingen ‘pas op!’ riep. Ik zou wel eens willen horen waarvoor allemaal.