Plastieken lepeltjes

8 februari 2022

In de jaren zestig lagen er bij ons thuis in de keukenla zes plastieken lepeltjes. De rest van het keukengerei was van metaal. Die lepeltjes in vrolijke kleuren waren een cadeautje. We mochten ze mee naar huis nemen na de grote vaccinatiecampagne tegen polio.

Als ik me goed herinner, gingen mijn ouders en ik, samen met alle buren, twee keer op een zondagvoormiddag een ‘lepeltje’ vaccin halen. Dat gebeurde in onze wijk in de jongensschool, waar ik als meisje (toen nog) zonder broers nog nooit een voet had binnen gezet. De turnzaal was voor de gelegenheid omgebouwd tot vaccinatiecentrum. Iedereen die binnenkwam werd geregistreerd en moest in een lange rij aanschuiven voor het lepeltje. Ik weet nog dat ik het heel gewichtig vond om in dezelfde rij te staan aanschuiven als mijn ouders. De hele bevolking moest eraan geloven en zo werd kinderverlamming efficiënt het land uitgewerkt.

Na afloop namen we de plastieken lepeltjes mee naar huis, waar ze nog jarenlang in de keukenla lagen en dienstdeden als lepeltje in de jam- of honingpot.

Ik was nog klein in die tijd, maar ik kan me niet herinneren dat er grote protesten waren tegen die vaccinatie. We waren allemaal blij dat polio een halt werd toegeroepen. Want mijn ouders kenden uit hun kinderjaren allebei kinderen die erdoor getroffen waren en er een gedeeltelijke verlamming aan hadden overgehouden.

Er is op die tijd veel veranderd. We staan een stuk kritischer tegenover beslissingen van de overheid. We bewaren geen wegwerpspullen meer. Plastiek kreeg een heel andere status: van modern materiaal met ongeziene mogelijkheden tot een bedreiging van het milieu. Jongensscholen bestaan niet meer 😉

Maar één ding bleef hetzelfde: het gevoel door een vaccin te nemen een beetje bij te dragen tot de veiligheid van iedereen. Van grootouders tot kleinkinderen. Precies zoals nu.