Poedel of rottweiler?

26 september 2018

De kleine zorgenwolkjes van overdag zwellen ’s nachts vaak op tot monsterlijke stormen. Hoe komt dat toch? En wat doe je ertegen?

Iedereen kent het. Overdag denk je aan iets wat nog moet gebeuren. Of je ergert je aan een reactie. Of je hoopt maar dat iets goed zal aflopen. Het kan al eens knagen, maar echt pijn doet het nooit. Het zijn niet meer dan kleine speldenprikjes in de dagelijkse drukte.

En dan komt de nacht. Als je niet kunt inslapen, of je wordt wakker in het holst van de nacht, drijven die wolkjes argeloos naar boven. En dan barsten ze los met de kracht van een donderstorm. Wat overdag een haalbare deadline leek, een oplosbaar probleem of een kleine aanpassing van de plannen, groeit ’s nachts uit tot een enorme moeilijkheid met onoverzienbare nadelige gevolgen waar je volledig in gaat vastlopen. Je hart gaat er sneller van kloppen en je woelt rusteloos heen en weer. Maar hoe je ook draait of keert, je raakt er niet uit. Integendeel, hoe meer je erover nadenkt, hoe erger het lijkt te worden.

Hoe komt het toch dat die brave poedels van overdag, die niet meer doen dan hun vochtige neus tegen je benen duwen, ’s nachts veranderen in moordzuchtige rottweilers die naar je keel happen? Is het alleen omdat het donker is? Natuurlijk laat licht je de dingen ook letterlijk meer in perspectief zien.

Maar er is nog iets anders aan de hand. De rottweilers hebben alleen kans zolang je braaf in je bed blijft liggen. Daar ben je namelijk passief en machteloos. Ook als de hele wereld verder draait, kun jij het enkel ondergaan. Zodra je opstaat en bijvoorbeeld één mailtje stuurt, één gesprek voert of zelfs maar één klusje aanpakt, is dat gevoel van machteloosheid voorbij. Dan kun je weer beginnen de chaos die het leven is, in door jou gekozen banen te leiden. Alleen besef ik dat jammer genoeg telkens pas als het weer ochtend is.

Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen zorgen, zegt Jezus in de Bijbel. Wat had ik hem graag eens naar zijn nachten gevraagd.