Pruim

15 september 2022

‘Pruim!’ zeg ik langzaam en triomfantelijk.

Kleindochter lacht. Ze vindt het een grappig woord.

Ik zeg het nog drie keer en ze lacht telkens harder.

Ik voer haar een lepeltje geprakte pruim. Ze proeft het voor het eerst in haar leven.

Ze proeft wat onderzoekend, maar haar mondje gaat weer open. Ze vindt het best lekker, al zijn de vezeltjes soms een uitdaging voor haar keeltje.

‘Pruim!’ zeg ik nogmaals. Ze blijft lachen. Ik voel me als Adam op de zesde scheppingsdag, die een nieuwe naam geeft aan alle dieren. Ik mag de namen van vruchten en groente noemen voor mijn kleindochter, voor wie alles nieuw is. Ze geniet ervan als een echte Eva.

Maar al vindt ze de woorden haast allemaal leuk, toch vindt ze niet alles lekker. Appel kan haar niet bekoren. Worteltjes wel, maar haar lievelingsgroente is aubergine. Misschien ook omdat er een liedje bijhoort, dat we met een lichte aanpassing aanheffen zodra ze begint te eten: ‘Aubergien, laat je zien, pas maar op of ik eet je op!’

Sommige liedjes worden doorgegeven van generatie op generatie, ook al slaan ze soms nergens op. Zolang er wat ritme in zit en een paar gebaren, blijven het grote babyhits.

Als je ze voor het eerst hoort, zijn veel woorden best grappig. Tomaat, peer, ananas, andijvie. Met de juiste intonatie zijn het zelf bijna liedjes.

Binnenkort zijn al die groente weer bekend, en de vruchten ook. Als je ouder wordt, wordt het leven afgezaagder en voorspelbaarder. Dan zal kleindochter niet meer blij te maken zijn met de naam van een stuk fruit. Daarom zal ik er nu maar dubbel en dik van genieten.

(Afb. van Tanaphong Toochinda via Unsplash)