Puffen

12 januari 2019

Elke woensdag haal ik mijn kleinzoon met de fiets van school. Hij zit voorop en dat heeft het voordeel dat we al fietsend over van alles en nog wat kunnen praten. Als ik tenminste nog adem over heb, want de ‘heuvels’ van onze stad spelen me steeds meer parten.

Onlangs zat ik blijkbaar zo erg te hijgen en te puffen, dat mijn kleinzoon medelijden kreeg. ‘Ik ben zwaar, hè oma’, zei hij empathisch.

‘Ja,’ beaamde ik, ‘jij groeit altijd maar en ik niet meer!’

Hij zweeg even nadenkend. ‘Jij groeit niet meer, maar je verjaart nog wel, oma’, troostte hij me toen.

En gelijk heeft hij. Het is tenslotte een rijkdom om elk jaar een jaartje ouder te mogen worden. Om volwassen kinderen te mogen hebben en je kleinkind te mogen zien opgroeien.

Soms heb je een kleinzoon nodig om dat te beseffen.

Het hijgen en puffen zal ik dan wel voor lief nemen. Net als het feit dat mijn kleinzoon me steeds vaker inmaakt bij het kaarten en nu al sneller kan lopen dan ik.

Ouder worden is bitterzoet: je verliest heel wat, maar je krijgt er ook veel moois voor in de plaats. Wat je krijgt, is van een andere orde dan wat je verliest. Van de orde van het koninkrijk van God, denk ik soms: kleine mosterdzaadjes die kostbare parels blijken te zijn. Een mens kan nog veel leren, ook als hij ouder wordt.

I wonder, 11 januari 2019