Puzzel

15 november 2018

Ik fiets met kleinzoon naar huis na de film. Hij kijkt gespannen naar rechts, waar de rijhuizen achter de stoep zij aan zij staan.
‘Kijk je naar de huizen, Mauro?’ vraag ik.
‘Nee, oma’, antwoordt hij, ‘ik kijk naar mezelf in de ramen.’
Nu zie ik het ook. We schuiven in al die ramen voorbij, hij en ik op de fiets.
‘Soms verkreukel ik helemaal’, giechelt hij. ‘En dan ben ik net een puzzel.’
Hoe heerlijk is het om jezelf in de kreuk te zien gaan, of in stukjes door elkaar, en dan vanzelf weer in de plooi te vallen.
Ik heb wel eens de indruk dat ik voor de puzzel van mezelf een paar stukjes te kort kom, die ik ergens onderweg onder een stoel of in een jaszak ben kwijtgeraakt.
Maar kleinzoon is een jongen uit één stuk. Hij weet zeker dat het altijd weer goed komt.
Ook als je gekke dingen ziet, blijft de wereld betrouwbaar.
Kleinzoon helpt mij om dat te onthouden.