Pyjama

15 maart 2019

Vandaag heb ik de hele dag rondgelopen in pyjama. Nee, ik ben niet ziek. Het was pyjamadag. En als coauteur van ‘De Pyjamareus’, een prentenboek in samenwerking met Bednet, mocht ik gaan voorlezen in de klas van Julien die botkanker heeft en Bednetter is.

Het heeft iets vreemds om je ’s ochtends niet echt aan te kleden. Het lijkt alsof de dag niet echt begint. Alsof je alles in slow motion mag doen. En net als je aan jezelf in nachtkledij gewend begint te raken, merk je de vreemde blikken op van voorbijgangers die je aanstaren als je de vuilniszak buiten zet. O ja, je bent in pyjama. ‘Het is pyjamadag’, roep ik nog, maar het is al te laat.

Ik loop naar mijn garage in pyjama en ik rijd met de auto een dertigtal kilometer naar de school. Het is file op de ring van Brussel, maar gelukkig kijkt niemand naar mijn pyjama. Denk ik toch. Op de school van Julien leef ik op. Letterlijk iedereen is hier in pyjama of onesie, de een nog snoeziger dan de ander. Er is een juf met grote eenhoornpantoffels met lichtgevende oogjes. En een jongen met een kamerjas als een Supermancape. Ik merk dat ik een stuk aaibaarder en aanrakender word van zo’n pyjama. Als ik me niet een beetje inhoud, zit ik de hele tijd iedereen te knuffelen. Juffen in ponnen, meesters in uitgelubberde pyjamabroeken, kinderen in alle kleuren pluche.

Ik lees voor en voel hoe ze meeleven met Liam in ons verhaal, die net zoals Julien uit hun klas niet naar school kan. Ik zie het dagboek van Julien op het raam hangen, waarop de juf fotootjes en uitleg plakt, zodat de klasgenootjes kunnen volgen wanneer Julien naar het ziekenhuis moet, misselijk is of aften heeft. Er hangt ook een RX van zijn been, waar een stuk bot weg moet en hij een prothese zal krijgen. De kinderen dansen samen in pyjama., speciaal voor Julien. ‘Het is het enige wat we kunnen doen’, zegt een vriendje.

Door de regen rijd ik in pyjama weer naar huis. Ik ben moe en dat is raar, want ik heb mijn pyjama al aan.

‘Het is verschrikkelijk als zoiets op je school gebeurt’, zei juf Ilse. ‘Maar het brengt ons team en de ouders en de kinderen ook veel dichter bij elkaar.’ En dat is misschien wel het mooiste wat ik ooit in pyjama heb gehoord.