Raak me aan!

27 november 2019

Onafhankelijk van elkaar hadden mijn buurman en ik identiek dezelfde ervaring. We hadden ergens pijn. Geen vage zielenpijn, maar welomschreven pijn op een precies afgebakende plek in ons lichaam. Ik in mijn zitknobbel, hij in zijn schouder.

Allebei konden we exact aangeven waar de pijn zich situeerde. We konden er letterlijk de vinger op leggen. Maar tot onze verbazing interesseerde dat geen enkele dokter of hulpverlener.

Het minste wat ik verwacht had, was dat de dokter even zijn hand zou leggen op de zere plek en er op diverse manieren op zou drukken. Afhankelijk van mijn reactie zou hij dan besluiten tot een diagnose en een remedie. Maar hij stuurde me naar de kinesitherapeut en daarna naar de orthopeed. Ook die lieten me telkens rustig uitspreken en keken aandachtig naar de plek die ik aanwees. Ze stelden zelfs een paar vragen. Maar mijn pijnplek zelf aanraken zat er ook ditmaal niet in. Wel begonnen ze met omtrekkende bewegingen allerlei andere gewrichten te bewerken, maar bij mijn zitknobbel bleven ze angstvallig uit de buurt.

Mijn buurman maakte hetzelfde mee met zijn schouder, waarover hij uitvoerig vertelde aan diverse zorgverleners in het ziekenhuis. Maar ook hier was niemand geneigd om gewoon eens even te voelen.

Ik begon me bijna te schamen voor mijn spontane verlangen. Waarom wilde ik zo graag aangeraakt worden op de plek waar het pijn deed? Welk onderdrukt jeugdtrauma stak daar misschien de kop op?

Maar tegelijk verdenk ik de hulpverleners van een bijzonder rare kronkel. Leren ze tegenwoordig in hun opleiding dat ze vooral niemand meer moeten aanraken? Niet meer voelen aan gezwollen klieren, ontstoken knieën, verrekte pezen? Alleen nog – met de handen op de rug – kijken en luisteren? Het lijkt wel een misplaatste ‘noli me tangere’.

De tastzin en de reuk zijn twee heel primitieve zintuigen. Ze leveren informatie die een mooie aanvulling vormt op de meest perfecte beeldvorming. Of komt binnenkort de tijd dat ik alleen nog via schermpjes tot mijn dokter kan doordringen?

Zoveel maanden later doet mijn zitknobbel van tijd tot tijd opnieuw pijn. Machteloos voel ik er dan even aan. Ik kan nog steeds precies zeggen waar de pijn zit. Maar dat wil verder niemand weten.

(Afb. van Paul Brennan via Pixabay)