Kolet Janssen

auteur

Rugletters

9 februari 2020

Steeds vaker zie je mensen met opvallende slogans en spreuken op hun kleding. Ze kunnen spreken zonder hun mond te hoeven opendoen. Als je hen ontmoet, word je verondersteld beleefd te glimlachen of er een gevatte opmerking over te maken. Het is een kwestie van smaak, maar ik heb daar allemaal geen zin in. Het leven levert me meer dan voldoende gespreksstof, daar heb ik geen extra textiel voor nodig.

Afgelopen zondag waren we op de jaarlijkse kunst- en antiekbeurs Brafa in Brussel. Er loopt daar veel volk rond, waaronder een aantal mensen die zonder verpinken 50.000 euro kunnen neertellen om hun woonkamer wat op te vrolijken met een doek of een beeld. Je ziet er ook heel opvallende outfits.

Mijn oog viel op een jongeman met loshangende lange haren. Hij droeg een aparte sweater, met op de rug in grote letters het opschrift: ‘JESUS LOVES EVEN ME’.

Ik kon niet uitmaken of het een grap was, een provocatie of een oprechte boodschap. Ik durfde geen foto van hem te nemen, ook al kwam ik hem een paar keer tegen. Mensen lazen de boodschap op zijn rug en keken elkaar besmuikt glimlachend aan. Aan de manier waarop hij rondliep en anderen fixeerde, kon je merken dat hij zich bewust was van wat er op zijn rug te lezen was. Hij gedroeg zich zonder enige twijfel als iemand die zich bekeken voelde.

Zo te zien sprak niemand hem erover aan. Zou hij dat verwacht hebben? Hoe zou hij hebben gereageerd? Ik zal het nooit weten.

In hoeverre laat je in je kleding of accessoires zien dat je een christen bent? Als ik een kruisje draag, zie ik mensen anders staren dan naar een gewone halsketting. Ik ben wel fan van een subtiel visje hier en daar: net als heel vroeger een soort geheime code van christenen onder elkaar. Mijn usb-stick bijvoorbeeld heeft de vorm van een vis. En ik ben altijd extra vriendelijk voor mensen met een silhouet van een vis op hun auto. Dat kan perfect genegeerd worden door anderen, maar voor insiders is het een teken van verwantschap.

Je kunt erover discussiëren of het nodig is om zichtbaar te zijn als christen. Misschien heeft het soms een averechts effect. Het zou zeker beter zijn als we zouden opvallen door christelijke naastenliefde of dito vreugde. Maar dat is een stuk moeilijker te realiseren dan het dragen van een T-shirt of een hangertje.

Alle beetjes helpen. Wie weet slagen we er beter in om christen te zijn als we er een zichtbaar teken van dragen. En als herkenningsteken zou het ook fijn zijn. Een Kerknet-pet, Jezussokken of vissenoorbellen. Als minderheid moeten we ons anders organiseren dan vroeger. En hoe hartverwarmend kan het zijn om zomaar op de trein of in de supermarkt een onbekende medestander tegen te komen? Niet om anderen uit te sluiten, maar om te weten dat je niet alleen staat. Ik kijk al uit naar de eerste artikelen van een nieuwe vlaag van christelijke marketing.

(Kerknet.be 9 februari 2020, afb. van Christian Fraasz via Pixabay)

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.