Samen op weg gaan is een sterke traditie

26 juni 2022

‘Bij ons in het dorp gaan we elk jaar in het voorjaar te voet naar Scherpenheuvel’, vertelt iemand me. ‘Dat is lang geleden begonnen toen ze hier kampten met een zware ziekte. Een groep mensen uit het dorp trok daarom naar Scherpenheuvel om voor genezing en bescherming te bidden. En sindsdien, al meer dan 300 jaar, doen we dat nog steeds. Dat hebben onze voorouders toen beloofd. Het ene jaar zijn er al meer mensen dan het andere. In het ergste coronajaar is er één man in zijn eentje naar daar getrokken. We mochten toen niet samen optrekken en de kerken waren dicht, maar we wilden de traditie niet verbreken. Dit jaar zijn we weer met een groep van honderd mensen kunnen gaan. Veel oudere mensen, maar ook opnieuw meer jongeren. Het is een traditie die leeft in ons dorp.’

Het is soms moeilijk voorspelbaar welke tradities gaan overleven. Ik herinner me Scherpenheuvel vooral van de niet zo lekkere koeken (sorry, mensen van Scherpenheuvel) en het windmolentje dat ik er elk jaar kreeg. Een keer kreeg ik ook een kroontjespen met een doorkijkglaasje waarin je het Mariabeeld van Scherpenheuvel kon zien. Daarmee scoorde ik op school. Ook voor mijn ouders was Scherpenheuvel een jaarlijkse gewoonte.

Want in Scherpenheuvel staat een oud Mariabeeld, dat volgens het verhaal ooit in een eik werd gevonden. Sindsdien komen daar vooral in de meimaand mensen samen om te bidden. Voor genezing van hun pijn en hun zorgen. Voor bescherming tegen alles wat kwaad is om ons heen. Voor kracht om elkaar te helpen in het leven. Het is een plek vol leven.

Ervaringen van onmacht, pijn en solidariteit verbinden ons met de mensen die lang voor ons leefden. En ongetwijfeld ook met hen die na ons zullen komen. Meedoen met de traditie betekent dus erkennen dat je een schakel bent in een lange ketting. Een ketting waarin elke schakel telt.

(Kerknet.be 26 juni 2022, afb. van Henk van der Steege via Unsplash)