Schoonmoeder

4 mei 2021

Schoonmoedergrapjes zijn zo oud als de wereld, of toch bijna. Meestal zijn ze zo grof dat je er toch om moet lachen, meer om de durf van de verteller dan om de clou. Zelfs in de verder helemaal politiek correcte plantentuin van Meise staat er een bordje met ‘Schoonmoedersstoel’ bij een grote, stekelige cactus met afgeplatte bovenkant. Schoonmoeders zijn misschien wel de laatste minderheid die met algehele toestemming door iedereen mag worden beledigd en gediscrimineerd.

Hoewel het meestal een schat van een mens was, had ik toch af en toe last van mijn schoonmoeder. Vooral als ze probeerde mijn leven te regelen volgens haar inzichten. Gelukkig woonden we op behoorlijke afstand van elkaar en kon ik meestal wel mijn eigen gangen gaan. Het ergerlijke was bovendien dat ze vaak gelijk had, ook al wilde ik dat niet toegeven. Zo drong ze ons eens een gigantische vaas op die ik vijf jaar lang halsstarrig weigerde omdat ik ons huis zelf wilde inrichten. En toen ik eindelijk zwichtte, moest ik met tegenzin constateren dat de vaas inderdaad perfect in ons interieur paste.

Af en toe een beetje schelden op je schoonmoeder houdt de schwung erin. Maar alles verandert als je niet langer een schoonmoeder hebt, maar er opeens zelf een bent. Dan word je zelf het onderwerp van misplaatste schoonmoedergrappen en dat is zelden echt leuk. Ik vind dat ik het met mijn schoonzonen en -dochters erg getroffen heb, maar ik zou toch bijzonder zuur lachen als ik hen zou betrappen op het vertellen van een schoonmoedergrap. (Bij deze zijn ze gewaarschuwd! 😁)

Waarmee eens te meer bewezen is dat je plek in het leven (leeftijd, kleur, land, geslacht, beroep…) bepalend is voor hoe je naar de dingen kijkt. En dat ons leren altijd achteraf is.