Schrap zetten

17 januari 2019

Het is weer de tijd van het jaar waarin het energie kost om gewoon naar buiten te gaan. Een gure wind, grijze luchten, nattigheid die van alle kanten lijkt te komen. Als vanzelf trekken we onze schouders in, zetten mutsen en hoeden op onze hoofden, omwikkelen ons met sjaals en duffelen ons in met dikke jassen en wanten.

Als we opzij willen kijken om met iemand te praten, moeten we ons hele lijf draaien. Op straat blijven we niet langer dan strikt noodzakelijk. We moeten ons voortdurend schrap zetten en plooien ons op onszelf terug. Al die energie kunnen we in de zomer gebruiken om aardig en sociaal te zijn, denk ik schamper.

Op het perron is het nog winderiger dan elders en ik wip van de ene voet op de andere om nog een beetje warm te blijven. Daar is de trein gelukkig. Terwijl ik me uit al mijn lagen pel, landt er naast mij een groep van vier kwetterende meisjes. In een flits zie ik dat ze affiches meedragen voor de klimaatbetoging in Brussel.

Ze zijn lichtjes euforisch, niet gewoon om te spijbelen, maar ze weten wat ze willen. Ook zij zetten zich schrap en dat doen ze heel bewust. ‘We moeten erbij zijn’, zegt eentje overtuigd. Op hun school wordt er wel over gesproken, maar niet iedereen durft open uit te komen voor zijn mening. Het is een hele onderneming: ze weten niet precies waar ze moeten zijn, hoe ze hun vrienden die er al zijn, gaan vinden, wanneer ze weer terug zullen zijn. Ze leren vandaag meer dan opkomen voor het klimaat.

Buiten slaat de grijze regen nog steeds tegen het treinraam. Maar ik heb het opeens een stuk warmer.