Sneeuwman

21 december 2023

In de kleinschalige ontmoetingsruimte voor ouders met jonge kinderen waar ik af en toe vrijwilliger ben, schrijven we de voornaam en de leeftijd van elk kind dat binnenkomt op een groot bord.

Mijn collega, een jonge stagiaire die mee permanentie doet, schrijft ’18 maanden’. Tot mijn verrassing zie ik dat ze de 8 niet in een doorlopende lus – een lemniscaat – schrijft, maar met twee rondjes bovenop elkaar. Een iets kleinere cirkel bovenaan, een iets dikkere onderaan. Als een parmantige sneeuwman.

Ze lacht een beetje betrapt als ik er haar op wijs. ‘Ja, ik maak altijd zo mijn achten. Dat moet eigenlijk anders, ik weet het!’

Maar ik word instant vrolijk van haar eigenzinnigheid. Is het niet geweldig dat iemand drie of vier jaar kleuteronderwijs, zes jaar basisschool, zes jaar middelbaar en nog een aantal jaren hoger onderwijs kan doorlopen en toch zijn eigen methode blijft behouden om een acht te schrijven?

Ik ken mensen die van elke stip op een i een hartje maken. Die de draad bij het breien op een volstrekt unieke manier omslaan en niet zoals de juf het hen probeerde te leren. Die hun neus met twee handen snuiten omdat ze dat handiger vinden dan wat ze hen hebben voorgedaan. Die hun boterham altijd diagonaal doorsnijden. Enzovoort.

We hebben allemaal onze kleine afwijkingen. Vaak zijn ze niet levensbelangrijk. Maar ze maken ons tot wie we zijn: unieke personen die de dingen een beetje op hun eigen manier doen.

De Warmste Week zit vol mensen die zo in elkaar zitten. Misschien is het de enige manier om de wereld te redden.

(Photo by awar kurdish on Unsplash)