Sproetjes

13 december 2018

Wij hebben een dochter met sproetjes. Haar hele gezicht is ermee bezaaid. Het hoort bij haar, het maakt haar uniek. In de zomer worden de sproetjes duidelijker, in de winter verbleken ze weer een beetje. Als jonge mama raakte ik er nauwelijks op uitgekeken.

Toen ze klein was vertelden wij haar op een dag, dat we die sproetjes één voor één op de juiste plek hadden gezet, om dit resultaat te bereiken. Ze luisterde met open mond naar dit verhaal. Dat we zo veel moeite hadden gedaan om elk sproetje precies goed te plaatsen, dat vond ze heel indrukwekkend.

Later begreep ze dat het niet klopte, maar ze nam toch de boodschap mee die wij ermee hadden willen geven: dat ze voor ons heel bijzonder was, dat we haar kenden en van haar hielden van kop tot teen met elk detail dat bij haar hoorde. Ze herinnert zich nog altijd dat sproetjesverhaal.

Nu heeft ze een lieve vriend die ongetwijfeld haar sproetjes telt. Die van haar houdt en voor wie ze uniek is. Die haar kent zoals God ons allemaal kent, in hart en nieren.

Zelfs de haren op ons hoofd zijn geteld, staat er in de bijbel. Dus zeker de sproetjes.

I wonder, 14 dec. 2018