Stand-by

29 december 2022

Kleindochter wordt graag rondgereden in haar wandelwagen. Gewoonlijk is ze liever zelf actief bezig. Haar beentjes wippen, haar handjes graaien, haar hoofdje draait alle kanten uit om zeker niets te missen. Sinds ze kan kruipen en zich optrekken, is de kerstboom en alles onder 70 cm hoogte niet meer veilig voor haar ondernemende klauwtjes en mondje. Maar dat verandert op slag als je haar in de wandelwagen zet.

Er komt een ingetogenheid over haar als bij iemand die al jaren mediteert. Glazig staart ze naar het speeltje binnen handbereik, maar haar blik reikt verder. Er zijn gevels van huizen langs alle straten. Er zijn bomen met kale takken. Pratende mensen lopen voorbij. Af en toe zwaait er iemand naar haar. Ingeduffeld in een dikke jas laat ze de wereld aan zich voorbijglijden. Kleindochter in stand-by.

Na een poosje begint ze steevast te zingen, met een laag en monotoon stemmetje. Ik antwoord en zij zingt met haar basso continuo onverstoord verder. Hobbels in het wegdek of een straat vol kasseien brengen wat variatie in het ritme.

Ze laat de wereld zachtjes passeren. Als een koningin schouwt ze minzaam de troepen van haar stad. Wacht maar, denkt ze stilletjes, nog even en ik kom eraan. Te voet of op de fiets. Dan loop ik zelf naar alles wat ik wil. Dan vertel ik jullie precies waar het op staat. Het duurt niet lang meer.

(Afb. van John R. Perry via Pixabay)