Steeds jonger
15 oktober 2020
Als de trein waarop je zit, stopt in een station, begint er op het spoor naast je soms opeens een trein te rijden. Heel even weet je dan niet welke trein beweegt en welke stilstaat. Ga je zelf vooruit en de andere trein niet? Of is het omgekeerd?
Precies zo gaat het met het inschatten van de leeftijd van andere mensen in de loop van je leven. Sinds enkele decennia lijken de mensen om me heen steeds jonger te worden. Voorbijgangers op straat, andere klanten in de winkel, mensen in de bioscoop. Zelfs in de wachtzaal van de dokter ziet iedereen er altijd maar jonger uit. Wie beweegt en wie staat stil?
Ik spreek mezelf regelmatig toe om mijn spontane indruk te corrigeren. Maar het verschil tussen de werkelijkheid en wat ik lijk te zien, wordt groter en groter. Onlangs zat ik op een vergadering samen met een lieve jongen, die in mijn ogen niet veel ouder dan een jaar of achttien leek. Hij zag eruit als een sympathieke scoutsleider. Maar hij vertelde over de klas waaraan hij lesgaf, dus ik voerde meteen een innerlijke correctie door: hij moest minstens vooraan in de twintig zijn. Toch viel mijn mond nog bijna open, toen ik hem even later iets hoorde zeggen over zijn twee kinderen. ‘Je bedoelt je broertje en zusje?’ vroeg ik bijna, maar ik kon me nog net inhouden. Mijn trein had duidelijk niet stilgestaan, ook al dacht ik van wel.
In mijn eigen perceptie word ik diep in mijn hart niet echt ouder. Ik zie het natuurlijk wel in de spiegel, waar sinds enkele maanden nu ook de buiksprekerspopstreep is verschenen naast mijn mond. Ik voel het in mijn knoken als ik fluks en gezwind op een bus wil stappen. Maar verder? Ik dacht altijd dat mensen op leeftijd de rust van de ervaring beleefden, dat ze niet meer hoefden te twijfelen, dat ze in een oogopslag precies wisten hoe iets zat. Maar dat pakketje heb ik duidelijk nog niet gekregen. Mijn gedachten blijven alle kanten uitschieten. Mijn vermogen tot het nemen van daadkrachtige beslissingen lijkt eerder af dan toe te nemen.
Het enige waar ik beter in word, denk ik, is genieten. Van alles en iedereen rondom me. En dat is uiteindelijk toch een heel fijne trein om op te zitten.
(Afb. van Ravi Patel via Unsplash)
;)
;)
;)
;)
;)
Ik heb helemaal dezelfde ervaring! Het zo kunnen verwoorden is mij niet gegeven. Fijn om te lezen!
héérlijk herkenbaar. Bedankt.
Ik hoor het hem nog zeggen, mijn vader, dikwijls als er iets nieuws uitgevonden werd: Al goed dat we zo oud geworden ben! Een buur die er naast stond bezwoer hem en vertelde: we worden steeds jonger! Mijn papa keek dan verbaasd op waarbij hij te horen kreeg: Ik spring nog over een notelaar! en heel stilletjes kwam er een paar seconden later….’als hij neerligt’.
Dat moet al een goeie zestig jaar geleden geweest zijn. En als kind wou ik zo oud zijn als die 2 toffe mannen. Nu dat ik bijna zo oud ben dan zij,voel ik me terug een kind. Word als jonge kinderen zei Jezus. En ik zie oude vrouwtjes dansen, grijsaards zingen, kindjes lopen er doorheen, jonge meiden lonken naar glanzende jonkers.
Genieten. Ja zeker en vast! maar niet in alles meedoen.