Steek voor steek

27 februari 2024

Mijn betere helft is onlangs 70 geworden. Hij kreeg een nieuwe hoed en een strip van Asterix. De kinderen trakteren ons binnenkort op een uitje naar de Efteling. Nostalgie voor ons en voor hen.

Vijftig jaar geleden vierde ik voor het eerst zijn verjaardag mee. Ik had me goed voorbereid: ik had van zachte, warme wol een rode sjaal gebreid. De sjaal moest extra lang zijn, want mijn lief droeg een sjaal altijd dubbel om zijn nek gewikkeld en haalde dan de punten door de lus.

Steek voor steek breide ik die sjaal. Vooral in de weekends als mijn lief er niet bij was, want het moest een verrassing zijn. De sjaal werd elke week langer.

Mijn moeder zei met duidelijk leedvermaak dat die sjaal mijn lief fataal zou worden, omdat hij zo lang was dat hij gegarandeerd tussen de ketting van zijn fiets zou komen en hij zo zijn nek zou breken. Ze was in de beginjaren niet zo’n fan van onze relatie, om het zacht uit te drukken. Ik liet haar opmerkingen over me heen glijden, met de roekeloze zekerheid die je alleen als achttienjarige kunt hebben.

En ik kreeg gelijk. Steek voor steek regen wij de jaren van lief en leed aan elkaar. Net zo lang als de sjaal destijds. En even zacht, warm en kleurig.

Mijn lief was blij met de sjaal. Jarenlang was die rode sjaal ongeveer zijn handelsmerk. Hij droeg hem te voet en op de fiets, en er is nooit een ongeluk mee gebeurd. Uiteindelijk is hij ergens uit het zicht verdwenen.

Maar wij vieren sindsdien al onze verjaardagen samen en we hopen dat we dat nog lang mogen doen.

(Photo by Leohoho on Unsplash)