Stelen

19 februari 2021

Voor de tweede keer zijn de Pokemonkaarten van kleinzoon uit zijn boekentas gepikt. Hij is er het hart van in. De tas stond in een hoek op de speelplaats terwijl hij voor het begin van de lesdag aan het rondrennen was met zijn vriendjes.

Mijn nichtje in het eerste middelbaar merkte al na een week dat het fietscomputertje van haar fiets was gehaald, op school in het fietsenhok. ‘Maar daar komen alleen andere kinderen van onze school!’ zei ze niet-begrijpend. Inderdaad.

Moeten we onze kinderen leren om wantrouwiger te zijn? Geen fijn idee.

Ik herinner me nog de tijd dat ik met mijn moeder naar de wekelijkse dinsdagmarkt in het stadscentrum fietste, en dat we onze fietsen gewoon onbeveiligd tegen de muur van de kerk plaatsten. Niemand zou het in zijn hoofd halen om die daar te stelen!

Zijn de tijden veranderd? Alles is anoniemer geworden en dat heeft een prijs. Je steelt blijkbaar makkelijker van mensen van wie je het verdriet niet zult zien. Al weet je natuurlijk best dat het altijd iemand treft.

Maar wat als we nog eens met zijn allen die oude gulden regel erin pompen? Bij onszelf en bij iedereen waarover we iets te vertellen hebben? Doe een ander niks aan wat je zelf niet wilt meemaken!

Zo simpel is het tenslotte. En wat zou de wereld een heel stuk mooier zijn als we dat allemaal in de praktijk brachten.

(Afb. van Reimund Bertrams via Pixabay)