Sterrenhemel

9 augustus 2022

Ik ben nooit een grote fan geweest van het kijken naar de sterren. Van al die oneindigheid word ik duizelig en bovendien ben ik bijziend en zijn die sterren veel te ver weg.

Maar in de zomer op een afgelegen plek vind ik opeens die hemel vol lichtjes toch wel indrukwekkend. Vooral het idee dat er op een van die puntjes misschien nog iemand in dezelfde ruimte kijkt.

Zoals zo vaak wordt mijn kleine moment van verrukking snel verstoord. Mijn metgezellen beginnen te wijzen en namen te noemen. De Melkweg, de Grote Beer. Ze hebben het over een steelpan en proberen mij met alle geweld de steel aan te wijzen. Ik zie alleen maar stippels, maar knik om ervan af te zijn.

Als kind al was ik niet goed in punttekeningen, van die genummerde stipjes die je met een potlood moest verbinden en dan zou er een figuur tevoorschijn komen. Mijn dieren of clowns waren steevast te hoekig om herkenbaar te zijn. En in de donkere hemel staan er zelfs geen cijfertjes bij, dus dat is helemaal onbegonnen werk.

Ik blijf turen. Ben ik nu echt de enige die geen steelpan ziet? Wacht, daar zie ik iets: een pollepel! Verrukt deel ik mijn ontdekking. Maar nu ben ik de enige die het ziet.

Sterren, je kunt er alles mee doen. Je ziet erin wat je wil. Voor mij zijn het gewoon spotjes aan mijn hemelplafond. Stiekem stuur ik een groet de ruimte in. Hallo daar allemaal. Ik weet zeker dat er ergens iemand terug wuift.

(Afb. van Processingly via Unsplash)