Stilstand

11 november 2021

Stilstand, staat er als kop. Het roept meteen een stel negatieve beelden op. Van problemen die vastzitten omdat de onderhandelaars muurvast geklemd zitten in hun eigen gelijk. Van mensen die door zware ziekte niet verder kunnen met de prachtige plannen in hun leven. Van monsterfiles op de snelweg omdat een paar vrachtwagens haasje over hebben gespeeld. Van de talloze mensen die door corona hun dromen op de lange baan moeten schuiven en wachten tot het weer kan, ooit.

Maar de stilstand die we vandaag vieren, was ooit een groot feest. Het einde van ‘de grote oorlog’, een staakt-het-vuren na vier jaar van verschrikking. En de hoop dat het nooit meer zo ver zou komen. De ijdele hoop, zo weten we nu. Want er is altijd wel een land waar de mensen aan de macht zonder scrupules onvoorstelbaar gruwelijke dingen doen.

Ik heb het woord ‘wapenstilstand’ altijd een heel vreemde term gevonden voor wat er toen gebeurde. Het wekt de valse indruk dat wapens vanzelf bewegende dingen zijn, die toen als bij toverslag tot stilstand kwamen. Terwijl er natuurlijk altijd mensen aan het roer of aan de knoppen zitten. Mensen die met geweld iets willen bereiken, dat vaak daardoor voorgoed onbereikbaar wordt.

Mijn yogalessen beginnen steevast met een lange stilstand. ‘Voel je lichaam als een stevige stam, met diepe wortels’, zegt de lerares. We krijgen een plaats op de aarde en leren er staan. Stilstaan helpt om te ademen, om te kijken en te luisteren. Om te bepalen welke richting we uit zullen gaan.

‘Kijk, oma!’ wijst mijn kleinzoon verrukt. ‘Er zit nog een klein kommetje in de maan. Morgen niet meer, denk ik. Precies op Wapenstilstand zal het halve maan zijn!’ Een grote dag vraagt om een mooie maanstand. Zal er met volle maan overal vrede zijn? We krijgen elke maand een nieuwe kans.

(Afb. van Camille Cox via Unsplash)