Stonehenge en de heiligen

25 februari 2019

Zware stenen versjouwen vraagt een ongelooflijke inspanning. Maar we doen het nog steeds.

Onlangs bezocht ik de tentoonstelling: Stonehenge – Voorbij het mysterie in het Gallo-Romeins museum in Tongeren. https://www.galloromeinsmuseum.be/nl/tentoonstellingen/stonehenge-voorbij-het-mysterie-2/Ontdek-de-tentoonstelling2

We kregen via de audiogids, de objecten en de filmpjes een indrukwekkend verhaal voorgeschoteld. Duizenden jaren geleden hebben mensen zware stenen mijlenver verplaatst naar de vlakte van Stonehenge. Stenen die deels afkomstig waren uit het land van hun voorouders. Zo wilden ze wat van belang was in de geschiedenis van hun volk, meenemen naar de nieuwe plek waar ze zich gevestigd hadden.

Het was een ongelooflijk titanenwerk om die stenen over honderden kilometers te verplaatsen en op te richten. Een hele gemeenschap is ermee aan de slag gegaan en heeft er jaren aan gezwoegd. En dat alles in een tijd met beperkte middelen om dingen te vervoeren of te bewerken. Als de stoet met de steen door je streek trok, moet dat een geweldige gebeurtenis zijn geweest. Iedereen hielp eraan mee, mannen en vrouwen, oud en jong. En het is ze gelukt.

Voorouderverering klinkt voor ons als iets van andere culturen. Maar het waren ook toen niet zomaar de ouders of de grootouders van een familie, maar de mensen die van belang waren geweest voor de stam en voor waar hun leven op stoelde.

Als je het zo bekijkt, zijn onze voorouders misschien onze heiligen. Mensen die op verschillende manieren en op uiteenlopende tijdstippen in de geschiedenis iets hebben waargemaakt van dat waar wij ook vandaag nog van dromen: de vrede en rechtvaardigheid van God.

Onze zware stenen, die zo belangrijk zijn dat we ze moeten meenemen overal waar we naartoe gaan, zijn bijvoorbeeld de liefde voor al wat leeft van Franciscus. De blik van Maria van Magdala, die zag wie Jezus echt was. De vindingrijkheid en het vertrouwen van Don Bosco, die zijn Turijnse boefjes nooit opgaf. De eigenzinnigheid van Catharina van Siena, die voor niets en niemand bang was. De scherpzinnigheid van Ignatius die ons onderscheid leerde te maken om helder te zien in het leven. En de radicale trouw van Romero, die zijn mensen ondanks het gevaar niet in de steek liet. En nog zoveel meer.

Het zijn stuk voor stuk vaak onhandelbaar zware stenen, maar allemaal even onmisbaar. Alleen samen kunnen we er onze Stonehenge mee bouwen. Daarom staan onze kerken en kathedralen vol heiligen. Opdat we nooit zouden vergeten waarnaar we op weg zijn.

Kerknet.be, 25 februari 2019