Tante Slak

23 juni 2020

Samenleven met dieren, het is voor mensen soms een hele uitdaging. En dan heb ik het niet over huisdieren. Die brave beestjes hebben extra zintuigen om met de wispelturigheden van mensen om te gaan. Maar met de dieren die in onze samenleving ‘in het wild’ leven, voor zover dat mogelijk is, moeten we een ‘modus vivendi’ vinden. En dat lukt met het ene dier al beter dan met het andere.

Voor de heilige Franciscus waren alle dieren zijn broeders en zusters. Er is een bekend verhaal over de wolf van Gubbio, waar Franciscus de wederzijdse angst en afkeer tussen de dorpelingen en de wolf kon overbruggen. ‘Broeder Wolf’, zoals Franciscus hem consequent noemde, werd in het dorpje zelfs een geliefde figuur.

Nu er met enige regelmaat wolven opduiken in Vlaanderen, neemt de organisatie ‘Welkom Wolf’ de rol van Franciscus over, met wisselend succes. Veel ‘welkom’ roepen de beelden van doodgebeten schapen in een wei niet op. Toch zullen we wellicht een manier moeten vinden om dieren tegen wolven te beschermen, zoals we onszelf, onze dieren, planten en huizen ook beschermen tegen stortregen en onweer, tegen vrieskou en muggen.

In mijn kleine stadstuintje zal ik nooit last hebben van wolven. Maar Zuster Muis en haar talrijke vriendinnen en vrienden vieren er weer elke dag feest. Ik hoor ze ritselen in de klimop. Ik zie ze vanuit een ooghoek onder het terras schieten. Ik probeer ze te negeren, maar dat lukt steeds minder goed. Bij ons eerste post-corona-etentje met vrienden in de tuin, riep een gast opeens verrast: ‘O, kijk daar, twee spelende muizen!’ Niet echt wat je wil serveren als aperitief.

Het grootste probleem is echter nog een andere diersoort: Tante Slak en haar kameraden. In hele cohortes schuifelen ze langzaam maar zeker de tuin door. Elk sappig blaadje, elke tere scheut moet eraan geloven. Van heel wat planten schiet alleen nog een treurig bosje nerven over. We voeren actie met alle middelen tegelijk: slakkenkorrels, koperlint, bierkommetjes. We verzamelen slakken in zakjes en potten totdat we er een groothandel in kunnen beginnen. We slagen er steeds beter in om ons geweten te overstemmen, al blijft het geluid van het plattrappen van huisjesslakken ons soms wat zwaar op de maag liggen. Maar we willen in het groen zitten, en niet tussen een leger gestreepte karakollen. En dus zetten we de strijd verder.

Volledige harmonie in de schepping is nog niet voor binnenkort. En dus zal ik voorlopig moeten leren leven met Zuster Muis en Tante Slak, ook al is het niet altijd van harte.

(Afb. Van Cablemarder via Pixabay)