Tikken

24 april 2019

Achteraan in onze kleine stadstuin staat een spiegel, om het aanwezige groen te verdubbelen en een beetje een illusie van ruimte te wekken. Sinds enkele dagen fladdert er een mus onophoudelijk omhoog tegen de spiegel. Hij spreidt zijn vleugels en tikt ertegen met zijn bek. Daar gaat hij minutenlang mee door, tot hij uitgeput weg hipt.

Ik roep mijn vriendin die psychologe is te hulp. ‘Ik heb een neurotisch vogeltje in de tuin’, leg ik haar uit. We kijken toe hoe het beestje keer op keer vruchteloos omhoogvliegt en tikt.

‘Hij ziet een vriendje’, zegt mijn vriendin. ‘Of een vriendinnetje. Hij is verliefd. En dat andere vogeltje is altijd daar als hij er ook is. Maar hij kan er niet bij komen.’

Het klinkt tragisch. ‘Maar waarom voelt hij niet dat hij met zijn kop tegen de muur loopt?’ vraag ik.

‘Hij zit in de spiegelfase’, denkt mijn vriendin. ‘Je zou samen met het vogeltje voor de spiegel moeten gaan staan, zodat hij kan zien dat het een spiegelbeeld is. Zo help je kinderen door die fase heen, door hen op de arm te nemen voor de spiegel, zodat ze zien en voelen waar het echte beeld is en waar het spiegelbeeld.’

Maar mijn mus wil niet met mij voor de spiegel staan. Als ik te dichtbij kom, vliegt hij weg.

Ik google ‘vogel tikt tegen spiegel’ en ach, meteen haalt het internet al onze romantische bedenksels onderuit. Want het gaat helemaal niet om een smachtende mus, die droomt van vereniging met zijn geliefde.

Volgens alle hints die ik aanklik is de vogel druk bezig met het afbakenen van zijn territorium. Hij beschouwt zijn spiegelbeeld als een agressieve indringer, die met wijdopen vleugels en een woest pikkende bek op hem afkomt. En dat telkens opnieuw. Mijn tuinmus is dus niet verblind door hartstocht, maar door adrenaline.

Ik hang zoals wordt aanbevolen aluminiumstroken over de spiegel, om het spiegelbeeld te breken. Maar mijn mus blijft fladderen en pikken. Zwarte roofvogelsilhouetten op de spiegel plakken zou ook moeten helpen, maar mijn tekenkunsten zijn zo zwak dat mijn silhouetten eerder op pannenkoeken lijken. En daar is zelfs een mus niet bang van.

Ik probeer me te harden voor het geval ik binnenkort een mussenlijkje voor de spiegel vind. In gedachten oefen ik alvast zinnen. Hij heeft het zelf gezocht. Hij was niet voor rede vatbaar. Hij vloog met open ogen zijn ongeluk tegemoet. Hij zal als een strijder tenonder gaan.

Al hoop ik nog altijd dat hij toch een vrouwtjesmus ontmoet die hem kan afleiden om samen leukere dingen te doen. Liefde overwint alles, zeggen ze. We zullen zien.