Toekomstdromen

25 november 2019

De tijd dat ze ons vroegen wat we later willen worden ligt voor mijn vriendin en mij al even achter ons. Toch fantaseren we regelmatig over later. Zo hebben we onlangs bedacht dat we in het bejaardentehuis minstens op de vijfde verdieping willen zitten. Beslist niet lager. We willen als we stokoud zijn namelijk veel licht en lucht. Zodat we vanuit onze zetel door het raam altijd weidse luchten zien, met wolken die zo prachtig verkleuren als de zon ze kust. We willen dat het licht doordringt tot in de verste hoekjes van onze kamer, tot waar onze rollator staat. Want we weten dat we licht en lucht nodig zullen hebben om ons humeur op het juiste peil te houden.

We hebben ook alvast afgesproken om dan samen naar de fitnesszaal te gaan en daar onze pilatesoefeningen verder te zetten. We willen ons met enige soepelheid van de kienvoormiddag naar de samenzangstonde kunnen bewegen. En onze rode lipstick blijven we smeren. Alle beetjes moeten helpen om ons zelfvertrouwen te boosten.

We gaan ook verder met de gaten in elkaars geheugen te dichten. Daarvoor oefenen we nu al, als we soms een naam of een term vergeten en die met elkaars hulp weer terugvinden. Of als we elkaars geheugen opfrissen over hoe de vork toen ook alweer precies aan de steel zat.

We zullen grapjes maken die verder niemand snapt. We zullen soms de slappe lach krijgen als overjarige tieners. We zullen ons niet laten doen, en veel plezier hebben.

Niets loopt ooit zoals je denkt, en dat geldt nog het meest van al voor het plannen van je oude dag. Maar ik zie ons al ooit samen tango dansen met onze rollators. Een mens moet toch iets hebben om naar uit te kijken.

(Afb. van ThuyHaBich via Pixabay)