Twee handen op één buik

27 april 2021

Een collega vertelt me dat haar grootvader gestorven is. Tot haar grote verdriet had ze hem al een jaar lang niet meer kunnen bezoeken, vanwege corona. Enkel de laatste dagen toen hij al palliatief was, was ze vaak bij hem. ‘Wij waren twee handen op één buik’, zegt ze.

Ik begrijp haar verdriet. Maar de uitdrukking die ze gebruikt, zet me aan het denken.

In het Engels noemen ze zulke mensen ‘two peas in a pod’, in het Frans ‘deux têtes dans le même bonnet’. Ook mooi, maar niet zo plastisch als onze buik met twee handen. Want er zijn slechts heel weinig mensen die een hand op je buik mogen leggen, zelfs in pre-coronatijden. Het is een heel intiem gebaar. Als een zwangere vrouw je uitnodigt om haar trappelende mensje-in-wording te voelen, is dat een echt voorrecht.

Wanneer ben je met iemand ‘twee handen op één buik’? Wat is er daarvoor nodig? Het is geen kwestie van uiterlijk op elkaar lijken. Ook mensen van heel verschillende leeftijd, kleur of geslacht kunnen het zijn. Het doet me denken aan mijn oma die ‘wij, Coletten, eten niet zo snel’ zei. Zij was mijn meter en ik werd naar haar genoemd.

Het gaat over mensen die samen horen, soms ondanks alles. Die een verwantschap voelen die vaak niets met bloedbanden te maken heeft. Die elkaar vinden in humor, interesses, plannen, een manier van doen. Die aan een glimlach of een oogopslag genoeg hebben om elkaar te begrijpen. Die zonder moeite een front kunnen vormen tegen de rest van de wereld.

Zo iemand verliezen is dus extra erg. Het is een zielsmaatje, een tochtgenoot, een kompaan in het leven. Iemand om nooit te vergeten.

(Afb. Van CogSciLibrarian via Pixabay)