Kolet Janssen

auteur

Twee hondjes

20 januari 2023

Ik wou dat ik twee hondjes was, dan zou ik samen spelen, dichtte Godfried Bomans destijds.

Als enig kind (tot mijn twaalfde toch) kon ik me dat gevoel perfect inbeelden.

Maar sinds kort heb ik een andere verzuchting.

Ik wou dat ik twee mensen was, dan kon ik mijn taken verdelen.

Ik zou mezelf opsplitsen in bijvoorbeeld een buiten- en een binnenmens.

De eerste kon dan de boodschappen doen en de afspraken met dokter of kinesist, het vrijwilligerswerk en de vaste middagwandeling.

Mijn binnenmens mocht zich bezighouden met schrijven en koken, met zorgen voor babykleindochter en lezen, met vrienden ontvangen en dromen.

Ik heb het gevoel dat ik ze allebei fulltime zou kunnen bezighouden.

Zoals het nu is, met mijn binnen- en buitenmens in één lichaam, moet ik me reppen van het ene naar het andere. Als ik even rustig zit te mijmeren, schieten er me wel tien dingen te binnen die ik dringend moet regelen. En altijd is er nog wel iets dat ik vergeet.

Vroeger had ik een heel ander beeld van zestigplussers. In mijn idee waren dat mensen die hun zaakjes op orde hadden. Hun kinderen waren volwassen en hadden hen dus niet meer nodig. Hun werk was afgerond en ze hielden zich alleen nog met een paar leukigheden bezig. Hun geest was helder en overzichtelijk en ze hoefden nooit meer met twee (of meer!) dingen tegelijk bezig te zijn. Hun huis was zonder gebreken en het werd nauwelijks nog vuil. Ze hoefden niet meer na te denken over wat ze zouden aantrekken of eten die dag, want ze konden bogen op jarenlang uitgepuurde ervaring. Ze besteedden hun tijd aan enkele welgekozen hobby’s en interesses en lieten zich door niets of niemand meer opjagen.

De realiteit is lichtjes anders. En ook als ik zeventigplusser mag worden, zal het niet zo zijn. Daar heb ik me inmiddels bij neergelegd. Alleen in het woonzorgcentrum wordt er niet meer aan je mouw getrokken. En zelfs dan.

Een rustige oude dag krijg je op zijn vroegst op je negentigste. Dat is dus niet voor iedereen weggelegd…

(Photo by Alvan Nee on Unsplash)

2 reacties op “Twee hondjes”

  1. Hublou, Stef schreef:

    Mooie mijmering, hoewel toch een ietsiepietsie miserabilistisch, en in die zin wat verrassend, zeker voor iemand die op een niet grmering aantal vlakken, van familie tot schrijverschap, mooie, niet evidente successen boekt, nu al vele jaren lang. Misschien is het de tijd van het jaar? Binnen een paar dagen valt de dag – hij kreeg een naam die me even ontgaat – waarop de meeste mensen zich, winters kou en na de felle feesten, het minst ok voelen..

  2. Frans schreef:

    Twee hondjes…een noorderbuur (cabaretier) maakte er zijn versie van:

    Ik zit wat voor het vensterglas
    Te klooien in de keuken
    Ik wou dat ik twee hondjes was
    …….

    De onvoltooide…
    Die Hollanders toch 🙂

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.