Uitstellen

20 augustus 2020

Tot voor kort had het vooral een negatieve bijklank. Uitstellen was iets voor losers.

Ik ben opgegroeid met slogans als ‘Stel niet uit tot morgen, wat je heden kunt bezorgen’ en ‘Van uitstel komt afstel’. Iets uitstellen was een teken van zwakte. Je deed het omdat je je werk slecht gepland had, omdat je niet ijverig genoeg was geweest, omdat je het niet goed geregeld kreeg. Een enkele keer was het overmacht: een stevige griep of zo.

De laatste maanden leven we bij de wet van het uitstellen. Iedereen deed het, noodgedwongen. Alle gemaakte afspraken werden uitgesteld, vaak tot een onbestemd later tijdstip. Toen het even beter leek te gaan, begonnen we voorzichtig en volgens de regels wat afspraken met vrienden in te halen. We waren nog niet helemaal rond voordat het weer op slot ging.

En plots merk ik dat ik geen zin meer heb in uitstellen. Telkens weer naar iets toeleven en het dan opeens toch niet zien doorgaan, het vraagt iets van een mens. Ik wil enige zekerheid over de leuke dingen die in het verschiet zijn.

En dus gaan we op zoek naar manieren die meer houvast bieden. Buitenactiviteiten zolang het weer goed blijft. Ik speur de omgeving af naar overdekte openluchtplekken, liefst met een paar bankjes erbij. In de kast spot ik een oude fleece trui, die nog prima van pas zal komen. We nemen individuele picknicks mee. Zolang we elkaar maar kunnen zien en bijpraten in levende lijve!

Aan de winter wil ik nog niet denken. Als we geen raam meer kunnen openzetten en langer buiten zijn te koud of te nat is, wordt het nog moeilijker. Maar ik heb een idee. Onze steden staan vol hoge en lege gebouwen vol banken, maar die zijn helaas dicht. Misschien moet ik over een poos gewoon een kerk kraken.