Vakantie
12 juli 2022
De dag voordat we op vakantie vertrekken, springen we nog even binnen bij het gezin van onze dochter. Tussen de laatste afspraken in mijn agenda staat het aangeduid als ‘knuffelen met kleinzoon’.
Kleinzoon lacht als ik het hem vertel, maar hij gunt het me ruimhartig. Even stevig knuffelen voordat we elkaar een hele tijd niet meer zullen zien. Hij heeft kampjes in bossen en abdijen en hij gaat naar de Kempen met de Chiro. ‘Rillen in Kaulille’ is de kampnaam, maar het zal binnen de kortste keren wel ‘chillen’ worden. Ons kaartje naar hem ligt al klaar.
Als we hem terugzien, zal hij alweer groter en ervarener zijn geworden. Hij hoort en ziet veel, leert elke dag bij en denkt na aan een duizelingwekkende snelheid over alles wat hij nog niet begrijpt. Af en toe deelt hij daarvan een glimp met ons.
Kinderen zwermen uit in de zomermaanden. Gelukkig kunnen we met WhatsApp beelden en commentaar blijven uitwisselen, zodat we niet helemaal in het ongewisse zijn over elkaars belevenissen. Dat was vroeger heel anders.
We glimlachen om babykleindochter die haar tante heeft ondergespuugd, we bewonderen de verbouwingswerkzaamheden van zoon en schoondochter, terwijl we op ons zuiders terras naar de krekels luisteren. Waar we ook zijn, we horen bij elkaar. Ik dank God elke dag voor mijn familie.
(I wonder, afb. van Torsten Dederichs via Unsplash)